De woorden zijn op

Ik heb vanochtend 2 columns geschreven (vrijdag hier!) en nu zijn de woorden op. Gelukkig bak ik ook lekker taart.. Deze was voor dochters zevende verjaardag!

Vrienden zoeken

Toen ik gisteren hier in blogger op verzenden drukte ben ik maar in een moeite door toch eindelijk iets met dat facebook profiel gaan doen. Ik had het tot nu toe vermeden. Ik ben geen netwerker. Tenminste voor mezelf. Voor een ander gaat het prima. Laatst heb ik op een dag iemand aan een stageplaats geholpen, een vrijwillige studiebegeleider geregeld voor een ander en een oppas aan een collega schoolpleinouder  gekoppeld. 
Een ander melden wat ik zoek, is lastig. En dan meld zo'n netwerksite dat hij op zoek gaat naar je vrienden. En daar word ik weer onzeker van.  Ik ben  niet zo goed in vrienden maken. Ik heb laatst een heel feestje lang uitermate gezellig gepraat met iemand waarmee het echt klikte. Ik stelde voor om haar ergens mee te helpen en dacht toen om 3 uur 's nachts in bed: “waarom geef ik dan niet gewoon mijn telefoonnummer?”
Het antwoord is simpel maar stom: “Ik vraag me altijd af waarom iemand nou op mij zit te wachten.” Gelukkig heb ik ook vrienden die uitblinken in zekerheid en hun vriendschap zo blijmoedig opdringen dat ze niet te weigeren valt.
En ik ben vast besloten dat van ze af te kijken. Ik ben namelijk best leuk.....

Marieke
P.S. Je mag na het lezen van deze tekst mij best eeuwige vriendschap beloven, maar het hoeft niet! Ik bedoel maar te zeggen daar schreef ik het niet voor....

Hals und beinbruch

Hij kwam laatst weer voorbij. Het woord gezellig is onvertaalbaar dus alleen in Nederland is het gezellig. Volgens de VPRO-gids was er nog iets van waar ook. Taal heeft invloed op cultuur en gedrag. Het zal wel.

Volgens mij is er geen gangbaar Nederlands woord voor het Engelse werkwoord procrastinate, maar toch is er hier al sinds september geen blogje van mij verschenen. Door mijn uitstelgedrag. Ik stel niet alleen bloggen uit. Ik ben op een punt gekomen waar ik zo ongeveer mijn halve leven uitstel. Die zin heb ik al vier keer gewist. Want jij leest dat en vindt nu iets van mij. De kans is aanzienlijk dat je denkt:  wat een domme doos, of: jeetje een zeikerige huisvrouw met een blog...Of: dat klopt ik heb je zes weken geleden al gemaild en je hebt een facebook account aangemaakt waar je nooit meer geweest bent.

Ik vind het niet leuk als mensen nare dingen over me zeggen. Terwijl ik het type, realiseer ik me dat dat niet helemaal waar is. Ik vind het vooral niet leuk als de mensen die in mijn hoofd wonen nare dingen zeggen. Als iemand in het echt zoiets zegt, raas ik tegen mijn man of een vriendin maak er een flauwe grap over en het is over.
Het stomme is in het echt zeggen  mensen  minder vaak stomme dingen dan in mijn hoofd. Ik kan zo ontzettend onaardig tegen mezelf zijn.

Rationeel weet ik dat de dingen die ik allemaal verzin vrijwel nooit gebeuren en dat zelfs als ze wel gebeuren, ze niet zo erg zijn als ik denk dat ze zullen zijn. Emotioneel is er altijd wel een was die ik moet draaien, een kind dat ik moet troosten, of een blog dat ik moet lezen. 

En wat zijn de blogs waar ik terugkom? Die me raken? Jaloers maken? De eerlijke open en zoekende blogs. De teksten waar iemand zich kwetsbaar opstelt. En zo wist ik net ineens bij het wandelen met de hond waarom het me eerder vijf jaar lang wel lukte om met enige regelmaat te bloggen. Ik schreef onder een schuilnaam en in het Engels. Een masker en een schild.

Ik wilde ze hier afzetten en het toneel oplopen en vind mezelf nu al 9 maanden in de coulissen...
Dat moet maar eens klaar zijn. Tot morgen.....