vrijdag 22 juni 2012

Bloemetjesvest


Ik heb zojuist de online voorpagina van Elle bekeken. Het gaat over de Viktor en Rolf bugaboo en celebtwitpics. Even ter verduidelijking: Een bugaboo is een kinderwagen, Viktor en Rolf zijn modeontwerpers en celebtwitpics zijn foto's die beroemdheden op twitter hebben gezet.
Verder komt aan bod: het beste beachhair (haar voor naar het strand) en de ultieme boxclutch (dat is een tas in de vorm van een brillenkoker zonder handvat of schouderband zodat je hem vast moet houden).
Het boeit me werkelijk niet en dat is spijtig, want blijkbaar is dit info die mij zou helpen het glazen plafond te breken. Hoofdredactrice Cécile Narinx van Elle kreeg twee weken geleden van de Volkskrant alle gelegenheid om in de beste traditie van de vrouw en van de Volkskrant eens even flink uit te halen naar andere vrouwen.
Vrouwen die van gezellige spulletjes houden. Spullen met roze bloemetjes erop en theepotten met vrolijke tekeningen. Infantiele spullen aldus Narinx.
Ik had dit hele pamflet gemist als de redactie van Trouw er niet op prachtig ironische wijze aandacht aan gegeven had dit weekend.
Trouw herhaalt in haar korte berichten een vermaning dat we echt het Flow vakantieschrijfboek niet mogen kopen van de Volkskrant. Omdat: “we hier niet verder komen met dat glazen plafond als vrouwen weigeren volwassen te worden.” En dan verderop in hetzelfde Trouwmagazine een spread over een barbecue voor binnen met als kop:”Goed nieuws voor mannen: er zit een knopje aan”.
En in een hoekje een stukje over een kraanopzetstuk waarmee je een straal water omhoog kan laten spuiten. “Officieel is het om water te kunnen drinken, maar alle kinderen en hun vaders weten beter. Een man blijft altijd een kind.”
Dus zo staat het er voor met het feminisme. Als ik een bloemetjesslinger aan mijn fiets hang, een paar cupcakes bak of een agenda heb met een vogeltje erop, dan kan ik niet intelligent zijn omdat ik weiger op te groeien. Maar als ik een man ben dan kan ik blijmoedig 's ochtends een miljoenendeal sluiten en 's middags met een barbecue een waterfontein of een raceauto gaan spelen en niemand vindt dat gek.
Mannen nemen spelen serieus en vrouwen beginnen dat eindelijk ook te leren. Narinx speelt zo serieus dat ze vergeet dat ze speelt. De auteur van het boek “Geluk is een jurk” besteedt serieus geld aan dingen die er niet toe doen. Viktor en Rolf's bugaboo kost 700 euro meer dan een gewone en de goedkoopste boxclutch in Elle meer dan 200 euro. Narinx, verantwoordelijk voor deze redactionele keuzes, zegt in de Volkskrant dat we smaakvolle ambachtelijke dingen moeten kopen en zo blijkt haar feministische sneer gewoon een staaltje ouderwetse klassenstrijd. Spelen mag alleen voor vrouwen die geld genoeg hebben. Een theepot van Blond is infantiel, een clutch van Dolce en Gabbana is te cute. En als we dan toch bij Dolce en Gabanna zijn kunnen we meteen de nieuwe miniatuurversie van hun aanschaffen voor dochter (. Veel volwassener dan cupcakes bakken met mama of waterspuiten met pap, toch?
De vrolijke bloemetjesslinger aan menig damesfiets doet Narinx zich afvragen of we hiervoor onze bh verbrand hebben. Dat lijkt me wel. Als ik na 100 jaar feminisme nog door vrouwen op de vingers getikt word, als ik de verkeerde theepot op tafel heb staan dan hebben we nog een lange weg te gaan. Aan de andere kant, wat weet ik nu van het leven? Ik type dit in een roze bloemetjesvest, gekocht in de uitverkoop.

Deze column verscheen eerder op 22 juni 2012 in Kerk in Stad

dinsdag 19 juni 2012

Waarom vaderdag belangrijk is en dus niet gevierd zou moeten worden




Op 16 juni 2002 vierde mijn lief zijn eerste vaderdag. In het ziekenhuis op de afdeling neonatologie. Onze reus deed het nog niet goed. Zelf hadden we die vaderdag pas in de gaten toen we een prachtig voetafdrukje in zoons wiegje ontwaarde. Zijn afdruk was ongeveer 2 keer zo groot als die van alle premature kindjes om ons heen. Man keek in dat wiegje pakte dat kaartje en draaide zijn gezicht naar de muur om in stilte wat tranen te laten. Net als alle vaders om hem heen. De jaren daarna was vaderdag een heel stuk normaler. We vieren dat met ontbijt, een praktisch cadeau gekocht door moeder (dit jaar een nieuwe fietstas omdat de oude stuk was) en zelfgemaakte knutsels. Meestal doet dochter ook nog even een optreden.
Nou krijgen wij veel knutsels. De kinderen houden van knutselen en van ons en dat resulteert in veel mooie werken. Zoon begint er uit te groeien maar ontwikkelt de gave echt mooie gemeende complimenten te geven en dat is ook leuk. En ontbijten dat kunnen we ook best zo maar doen.
Kortom vaderdag hoeft eigenlijk voor ons niet zo. Wij genieten elke dag van onze kinderen.
En juist daarom vieren we het. Want vaderdag niet zo belangrijk vinden is een luxe die je je kan veroorloven als je praktiserend vader bent en je ouders nog leven.
Vaderdag is een heel stuk lastiger als het leven niet zo gaat als je het gewild zou hebben. In mijn eigen leven zie ik mensen die ziekenhuis in en uit lopen om vader te worden, mensen wiens kind overleden is, kinderen wiens vader overleden is en die nu op school fijn mee moeten knutselen. Kinderen wiens vader niet geïnteresseerd is in vaderschap. Vaders die hun kinderen niet zien. Mensen met een kinderwens en zonder partner. Mensen met een kinderwens en een partner zonder kinderwens. Mensen die zeker weten dat dit de laatste vaderdag van hun vader is. Mensen die ieder jaar hun vader weer missen.
En dan zou ik tegen die mensen moeten zeggen. Nee joh wij vieren vaderdag niet, want wij vinden dat commerciële onzin? Het is commerciële onzin, maar niet mee kunnen doen aan commerciële onzin doet ook zeer. Sterker nog het verdriet dat deze dag ieder jaar weer veroorzaakt, weegt op geen enkele manier op tegen de lol die ouders ervan hebben. Wij boffen iedere dag!
Dus wij vierden vaderdag met door de kinderen gerolde croissantjes uit een plofblik omdat het een dag is die niet zou moeten bestaan, maar die je niet kunt negeren.

P.S. Mijn spellingchecker wil vaderdag met een hoofdletter schrijven. Wij vieren het wel maar er zijn natuurlijk grenzen....