Roze golfballen
Oktober is niet alleen kindermaand,
wetenmaand, woonmaand en kinderboekenmaand. Het is ook
koop-roze-rotzooi-maand. Dit doe je om je er bewust van te worden
dat borstkanker bestaat. Ik heb daar geen roze agenda, roze armband
of roze golfballen voor nodig. Deze maand ging ik met een vriendin
voor onderzoek mee naar het ziekenhuis en vierde ik de verjaardag van
een andere vriendin ín datzelfde ziekenhuis. Reden: borstkanker.
Dus je hoeft mij niet te vertellen dat borstkanker bestaat. Ik wist
het al en velen van u zullen ook treffendere voorbeelden hebben dan
een roze metalen speldje.
En toch, toen ik op zoek was naar een
telefoon heb ik er ook wel eens een gekocht met een roze hangertje
eraan, omdat ik best iets nuttigs wilde doen tegen borstkanker.
Onderzoek kost geld toch? Tot vorig jaar bekend gemaakt werd, dat dat
dat geld helemaal niet uitgegeven werd en wat er uitgegeven werd,
veelal niet werd uitgegeven aan onderzoek. Pink Ribbon probeerde dat
te weerleggen en overtuigde mij niet. Een van de argumenten was dat
het geld werd uitgegeven aan bewustwording. Ja dan is het doel al
bereikt als je de golfballen verkoopt, dan hoef je met dat geld niet
ook nog eens wat te doen. De kranten stonden er vol mee, de televisie
sprak er schande van en twitter ontplofte.
Een jaar later is het weer oktober en
verkoopt Pink Ribbon opnieuw roze armbandjes. Met de tietenrace (voor
awareness) zijn ze gestopt. “Dat was een beetje plat”: zei de
nieuwe directeur in Nieuwsuur van afgelopen maart. Op de site van
Pink Ribbon vertellen ze me blij dat ze al jaren geld uitgeven aan
wetenschappelijk onderzoek naar borstkanker. Twitter staat dit jaar
vol met mensen die iets moois schreven in het Pink Ribbon tijdschrift Aandacht. En ik vraag me af, zouden al die mensen
nu gezegd hebben: 'leg me dan eens uit waar dat geld naar toe gaat
dan?' En zouden ze dan een bevredigend antwoord gehoord hebben? Dan
zou ik dat wel eens willen horen. Ik heb slechts kritiek en tot op
het bot verdeelde patiëntengroepen gevonden, maar niet een helder
eenduidig antwoord dat mij vertrouwen geeft in Pink Ribbon. Nu heb ik
geen diepgaande onderzoeksjournalistiek bedreven, ik heb me meer
gedragen als een kritische consument uit de doelgroep van Pink Ribbon
en dat ben ik ook.
Wat me verbaasd is dat ook anderen Pink
Ribbon dit jaar blijmoedig links laten liggen. Vorig jaar geen krant
die er niet over schreef en niemand die nu denkt: “Hé die roze
rommel ligt er weer, laat ik eens in de cijfers duiken.” Zou Pink
Ribbon gelijk hebben? Is er awareness nodig. Is de impact van
borstkanker in zo veel levens niet interessant genoeg? Is een roze
agenda per definitie zo truttig dat je er geen nieuws van kan maken?
Ook niet als die agenda zo veel geld opbrengt dat naar fundamenteel
onderzoek zou kunnen gaan. En we kopen het allemaal weer. Op dat het
ons niet gebeurt. Dat realiseerde ik me ineens. Pink Ribbon verkoopt
geen bewustzijn, Pink Ribbon verkoopt aflaten. Als ik maar genoeg
roze meuk koop gaat deze beker aan mij voorbij. Gouden handel.
Wanneer ik me dat realiseerde? Toen ergens online een patiënt
schreef: “Weet je, de facebookvrienden die hun hele pagina met roze
lintjes behangen, zijn nooit de mensen die hier een pan soep komen
brengen. Dus mijn advies. Wil je iets doen tegen borstkanker: kook
soep!
Deze column verscheen eerder in Kerk in Stad van 12-10-2012
Deze column verscheen eerder in Kerk in Stad van 12-10-2012
