Lijstjes

Meer dan normaal denken aan de dood. Er zijn van die checklists waarop je kan zien dat je depressief bent. Maar ik bedacht me van de week dat het misschien handig is om een eigen checklist te hebben: een wat subtielere. Ik weet bijvoorbeeld dat ik me zorgen moet maken als ik de neiging heb om “wie moet er nu weer wat van mij” te gillen als de telefoon gaat (ook als ik het eigenlijk niet druk heb). De optie dat er iemand belt met iets leuks bestaat dan even niet. Vervolgens lukt het me niet om mijn dagelijkse routines gewoon te doen. Want mensen, een borstel door de wc pot halen is echt heel veel werk. Ook keihard oordelen over mensen die ik niet eens ken is een valkuil. Het nare is dat ik dat als ik me goed voel gewoon echt niet meer doe. En dat ik daardoor vaak heel leuke gesprekjes heb met mensen die heel anders zijn dan ik zelf. En als ik ergens van opknap dan is het van verbinding met anderen.

Daar heb ik trouwens ook een lijstje voor nodig. Dingen die goed voor me zijn. Ik heb namelijk jaren het verkeerde lijstje meegesleept.

Het lijstje met dingen die ik denk dat ik nodig heb als ik echt somber ben:

Eten

Snoep

Iets nieuws om te KOPEN

Tijd voor mezelf

Gemak

Een lekker simpel boek

Verhalen van mensen die nog zieliger zijn dan ik op het internet

TV
Een schop onder mijn kont.

Een knus gezellig grotje om in alleen te zijn

Allemaal dingen waar op zich niks mis mee is. Maar allemaal dingen waarmee je jezelf afsluit van lieve mensen, van de wereld, van je eigen leven, van je eigen gevoel,van je zelf. Ik ben, kortom, voortdurend onbevredigd op zoek naar afleiding. Dus nu ben ik zover dat ik weet wanneer ik uit moet kijken en weet wat ik niet moet doen. Wat helpt wel?

Praten, niet goed! roepen als iemand vraagt hoe het gaat. Geen gedachten diep wegstoppen

Op vaste tijden echt lekker eten. Geen snelle happen maar een goede als ik echt trek heb.

Buiten zijn, de zon meepikken als die er is en anders de daglichtlamp gewoon echt aan doen 's ochtends.

Een routine gewoon weer oppakken als ie verdwenen is. Zonder zelfkastijding omdat ik slecht was.

Iets maken. Het hoeft niet af het hoeft niet mooi, maar knutselen, fröbelen en uitvinden maken me blij. De frutsels in de kast opnieuw rangschikken werkt ook.

Delen, wel iets weggeven. Een knutsel, iets uit de keuken, een complimentje of een glimlach.

Dankbaarheid. Ik heb jaren gevochten tegen het idee van dankbaarheidslijstjes. Het leek me typisch zo'n techniek om mensen te houden waar ze zijn. Maar er is zo veel om dankbaar voor te zijn! En het helpt!

Kijk en nu heb ik iets gemaakt, met mijn daglichtlamp aan, wat ik met jullie gedeeld heb, mag ik dan nu even zinloos zappen?

Selluf doen

Het gemiddelde 2 jarige kind komt op een gegeven moment in het stadium waarin het dingen ´selluf´ wil doen. De meeste mensen groeien daar weer over heen en voor sommigen is het chronisch. Ik vrees dat ik daar bij hoor. Ik had pas echt in de gaten hoe diep deze behoefte zit toen ik een paar jaar geleden een lifelist maakte met 100 dingen die ik graag zou willen doen. Mosterd maken, kaas maken boter, maken, vis fileren die ik selluf heb gevangen, broodbakken: ik wil het kunnen. In de loop der jaren heb ik er aardig wat kunnen doorstrepen. Sommige dingen doe ik één keer en andere zijn een terugkerend ritueel. Ik heb in geen jaren mosterd gekocht bijvoorbeeld. Gisteren maakte ik seroendeng. Zondag hadden we een bizar leuke maar super drukke dag gehad bij Zpannend Zernike waar de hele familie Laauwen assisteerde bij de open dag van Sron. Ik had voor minstens een week aan sociale interacties in een dag gestopt en was dus gisteren gevloerd. Nou tank ik nergens zo lekker van bij als lekker rommelen in mijn keuken dus de seroendeng van het blog van Kayotic kitchen moest gemaakt. Ik kan je nu al vertellen dat het een blijvertje is (zoals het merendeel van haar recepten, trouwens). Simpel, lekker en snel en aangezien de seroendeng er hier altijd heel snel doorheen gaat is het ook nog een nuttig recept.

En toen ik toch in de keuken bezig was besloot ik om ook het gevecht met de appels en de stoofperen weer aan te gaan. De oogst is zo overvloedig dat ik 's nachts van het fruit in de tuin droom. Ik weckte een ketel vol met appelmoes en stoofperen en toen man thuis kwam plukte hij weer een emmer druiven. Om 10 uur 's avonds stond de keuken vol met potten en flessen en waren wij wederom gevloerd. Trots maar gevloerd....

Marieke

P.S. Ik wilde eigenlijk een blog schrijven over het waarom van zelf doen, maar dat moet nog even rijpen geloof ik.

P.S 2. Ik las mijn eigen lifelist blog op mijn andere blog weer eens door en dat was eigenlijk een heel goede post. Ik moet lachen om nummer 5 leren wecken. Da's gelukt en Elianne voegde een week aan een klooster toe. Dat gaat er vast eens van komen. Het weekend was heerlijk! (Zie vorige blog).

Assisi aan de Maas

Het afgelopen weekend ging ik 8 keer naar de kerk, het afgelopen weekend was ik bij de Franciscaanse broeders in Megen. Ik was een beetje zenuwachtig van te voren. Ik wist niet wat ik kon verwachten en een minderbroedersklooster lag ver buiten mijn comfortzone. Maar ik verwachtte ook wat te leren, te ontdekken en te ervaren en dat deed ik ook. Maar niet wat ik verwachtte (het gekke is, nu ik terug ben, kan ik moeilijk terughalen wat ik precies verwachtte, maar ik vermoed iets met een zekere striktheid en rust, ernst misschien en zwaarte).
Wat ik wel leerde? Heel veel en nog lang niet alles is helemaal concreet of in woorden uit te drukken. Misschien heb ik ook dat wel geleerd dat je niet alles in woorden hoeft te vangen. Verder heb ik, tot mijn grote dankbaarheid weer geleerd, dat mensen ècht maar dan ook ècht niet in hokjes passen. Ik begin zo langzamerhand te vermoeden dat mensen die echt heel goed in een hokje passen daar met heel veel moeite in geklommen zijn omdat ze denken dat dat moet van iemand.

Ik leerde ook dat regels richtlijnen zijn en dat mijn regel volg gedrag minder een persoonlijke eigenschap is als wel een protestants karaktertrekje. Mijn hele groep had er last van. Wij willen regels en die dan altijd volgen. Dat kan dus niet. Rust was er ook niet althans voor ons wel maar voor de broeders minder. Er werd gewerkt gestudeerd en geherderd. Iedereen vloog er in en eruit. Van de 10 aanwezigen zagen we er soms 2 in de kerk. Kijk en zo wordt met een beetje meer regelmaat en aandacht leven echt haalbaar. Lukt het niet dan lukt het niet. Maar in de kerk ben je er helemaal. Een stilte van 10 minuten is heel gebruikelijk, maar als je amen zegt kun je verder... Deze broeders schakelen met de snelheid van een lichtknopje.

De grootste les? Gastvrijheid. In Megen zijn er altijd gasten. Gasten die slapen in dezelfde gang, vieren in dezelfde kerk, wandelen door dezelfde tuin en eten aan dezelfde tafels. Nu is er heus wel wat ruimte en tijd afgeschermd maar heel onopvallend en heel minimaal. Ik dacht dat ik een heel eind gekomen was met mijn gastvrijheid, maar elke dag gasten en daar echt mee in gesprek gaan? Ongelooflijk.... Het is een weekend waar ik al de hele week mee bezig ben, een plek waar ik nog eens terug ga keren.

Maar ook een plek waarvan ik het heel bijzonder vind dat die er nu ook is. Ik weet dat terwijl ik dit schrijf in het koor van de kloosterkerk het middaggebed gehouden wordt. Zoals elke dag..