De zomer is voorbij. Hij begon magisch
en crashte op een duizelingwekkende manier recht de herfst in.
Tussendoor hadden we 6 weken een mooie mix van zeurende kinderen,
lange dagen thuis en fantastische dagen op het strand. En ondertussen
is alles anders (zoals het altijd anders is, want het leven stagneert
nooit, ook als dat wel zo voelt). Deze verandering is echter groter
dan de meeste en ook van de buitenkant zichtbaar. Zoon fietst 's
ochtends niet meer mee naar de school waar ik de afgelopen 8 jaar met
hem naar toe fietste. Hij gaat de stad in, zelf, naar de middelbare
school. Hij navigeert boeken, lesroosters, lokalen en nieuwe
klasgenoten met een ontroerende mengeling van zelfvertrouwen en angst
en beven. Hij wordt groot.
De allereerste dag van de zomer na een
week lang afscheid nemen, voor hem maar ook voor mij en alle moeders
die me de afgelopen jaren zo vertrouwd geworden waren op dat
schoolplein leek me gek. Dus toen er een uitnodiging in mijn mailbox
plingde voor een piepklein mindfulnessfestivalletje op het Hoogeland
zei ik ja. Gewoon zomaar ja. We zien wel. Eten, wadlopen, we
ontdekken het wel. En zo stonden ik en een op het schoolplein
gevonden dierbare vriendin op zomaar een zaterdag stil voor het wad.
We gingen mindful wadlopen. Dat was ons in de aankondiging enigszins
ontgaan maar zo af en toe moet je iets nieuws doen. Het was mooi al moesten we wat giechels onderdrukken, die speciale giechels
die horen bij iets doen wat net over het randje van je comfortzone
is. Maar we waren stil en stonden stil en zagen, hoorden, roken en
proefden de kwelder. En terwijl ik daar stond, bedacht ik me hoe eng
het was om buiten je comfortzone te zijn maar dat dat voor iedereen
geldt. Want bij aankomst merkte ik ook dat veel mensen die er waren
elkaar kende en dat het best spannend was dat wij er ook waren. Ik
bleef hangen op die stap het onbekende in. Hoe veel we van 12 jarigen
verwachten en hoe moeilijk we het zelf vinden en toen bleef ik iets
langer staan. Recalcitrant, even zelf stil staan en niet omdat de
gong ging en toen even omkijken. En nog eens en toen eens aan mijn
even recalcitrante vriendin gevraagd of zij ook een spierwit konijn
op de kwelder zag zitten. Hij schoot weg, maar hij was er wel. Bizar,
en we hebben elkaar denk ik 3 keer gevraagd of de ander het beest ook
gezien had. Ondertussen hoorde ik dat er in Noord-Groningen een aantal
witte hazen voorkomen maar stiekem weet ik dat dat beest er voor mij
liep. Het is tijd. Uit de comfortzone, down the rabbithole.........
