Met
een kind op de middelbare school en één stevig in de bovenbouw van
de basisschool ben ik uit de kleine kinderen. Ik heb me een jaar of 2
geleden echt moeten afleren om dat te zeggen: “Ik heb jonge
kinderen.” Het is namelijk een fantastisch excuus voor alles waar
je geen zin in hebt, vergeten bent of wat anderszins verkeerd gaat.
De eerste 7 jaar had ik dat excuus ook echt nodig, want ik verbleef
vrijwel permanent in een staat van bewustzijnsvernauwende
slapeloosheid. De 3 jaar daarna heb ik gewoon nog even genoten van de
luxe van een readymade excuus. Net zoals ik als naar een feestje in
het westen van het land meestal wel een cadeautje meeneem, maar
geniet van het idee dat het niet hoeft. De ontvangende partij zegt
immers altijd dat het heel bijzonder is dat je er bent, dat het al
een cadeautje is dat je er bent en stelt je vervolgens aan het hele
gezelschap voor als Marieke-die-helemaal-uit-Groningen gekomen
is.
Soms
merk je ineens heel sterk dat je in een andere fase belandt bent.
Zoals van de zomer toen ik met een ouder bij jongste uit de klas
opfietste en ze me heel serieus vroeg: “Hoe ga je dat nu doen
volgend jaar? Als je er een naar de binnenstad moet brengen en een
naar Beijum?” Terwijl ik op mijn wang beet om niet heel hard te
lachen, vertelde ik, dat brugklassers toch echt zelf naar school
fietsen. En dat we dat met jongste ook al hard aan het oefenen zijn.
Een van de kenmerken van de jonge-kinderen-fase is natuurlijk dat je
je niet kan voorstellen dat het ooit veranderd. Haar vraag vatte ik
dan ook zo op. Want Nederlandse kinderen reizen in principe
zelfstandig naar de middelbare school toch? Vanochtend twijfelde ik
ineens. Ik las dat in Texas weer een moeder gearresteerd was omdat ze
haar kinderen na oefening 1500 meter alleen naar school had laten
lopen. In Maryland zijn deze maand 5 politieauto's verschenen bij een
gezin omdat de buurman de kinderen alleen in de speeltuin gezien had.
Amerikaanse toestanden natuurlijk. Maar het vervelende aan
Amerikaanse toestanden is dat in een globaliserende wereld
de Amerikaanse toestanden zo hier zijn.
Is
het een column waard in een tijd waarin de terreurdreiging hoog is en
het onbegrip tussen mensen groeit? Ja, want dit gaat over
terreurdreiging. Het verschil tussen Amerikaanse ouders en
Nederlandse ouders is namelijk dat we minder bang zijn en dat we het
belangrijk vinden dat ons kind zelf risico's leert inschatten en zijn
eigen fouten mag maken. Wij verwachten niet achter iedere boom een
pedofiel en op ieder schoolplein een terrorist. Wij worden gedreven
door vertrouwen en niet door angst. Soms zal vertrouwen misplaatst
zijn, maar vaak de angst. Dat lijkt me erger want wat je zaait, zal
je oogsten. Wie kinderen in en uit angst opvoedt, zal een angstige
maatschappij krijgen. Wie met vertrouwen opvoedt, zal een
maatschappij creëren gebaseerd op vertrouwen.
Overigens
die verwarde man met slagersmessen in de stad vorige week? Die was
maar 300 meter en 1 uur bij mijn 12-jarige zoon vandaan. “Wat had
je gedaan als je die gezien had?” “Rustig weglopen, geen
oogcontact maken en 112 bellen.” Volgende week mag ie weer alleen
naar roeien.
In
een maatschappij van vertrouwen moet je overigens ook ouders die
kinderen niet alleen naar de middelbare school laten gaan met rust
laten. Vertrouw die ouders. De meeste weten heel goed wat hun kind
nodig heeft. En als je je echt afvraagt waarom ze dat doen of je
zorgen maakt? Start een open gesprek. Als buurvrouw, als overheid.
Want ingrijpen omdat iemand van onze norm afwijkt? Amerikaanse
toestanden.....
