Ik gaf een bijenles

Afgelopen dinsdag mocht ik, met 2 andere imkers,  groepen kleuters les geven over bijen. Ik ben dol op kleuters en op bijen en ik heb ook nog wel enige ervaring in lesgeven dus ik werd van dit verzoek behoorlijk blij.

En toen kwamen de kleuters. Ze huppelden van de schooltuin de bloementuin van de Wiershoeck op waar een prachtige bijenstal staat maar waar ook vlinders vliegen, slakken kruipen, bloemetjes bloeien en kippen scharrelen. Ze holden achter de kippen aan, wilden over hun nieuwe schoenen vertellen, verzamelden slakken alsof het knikkers waren en dachten dan ineens: “oh ja, we kwamen iets met bijen doen!”

Kleuters leren niet dat wat jij wilt dat ze leren. Ze leren alles wat er toevallig voorbijkomt en hun aandacht trekt. Dus als je ze iets wilt leren moet je het gewoon net wat interessanter maken dan wat  er verder voorbij kruipt. Wat kunnen jullie een mooie kippengeluiden maken. En jullie doen zelfs de vleugels erbij. Doe nu eens een bij na? En daar zoemden het hele stoere jongensgroepje. Toen konden we in de observatiekast kijken. Wat zien jullie. “Honing” “Heel veel bijen het zijn er misschien wel tienhonderd”. “Eentje met een rode stip…..”  Oh wat knap jij hebt de koningin gevonden!

Ik heb me kostelijk vermaakt en de kinderen ook en vermoedelijk hebben ze wel iets geleerd. Al is het maar het besef dat er nog veel dingen zijn waar ze nog wat over kunnen leren! De volgende keer dat ik bijenles mag geven komt groep 6. Daar kun je een gestructureerde les aangeven. Kleuters leren anders. ….

En toch? Stiekem denk ik dat ik in ieder geval nog wel een beetje een kleuter ben. Ik heb me het afgelopen half jaar op het leren van nieuwe vaardigheden gestort en ik leer eigenlijk ook het meest van de dingen die voorbij komen en mijn aandacht vangen. Iets meer dan een jaar geleden ging ik op een cursus om iets over bijen te leren. Ik leerde onderweg veel meer dan dat!  Ik leerde bijvoorbeeld

iets over netwerken, mezelf èn kleuters. Prachtige bijvangst! Net zo mooi als die slakken!

9 mei is oma's dag ( maar dit jaar moet ze hem delen...)

Vandaag, 96 jaar geleden, werd mijn oma geboren. Mijn oma was echt de leukste. Zo’n oma waar alles kon, waar je altijd op de eerste plaats stond en die alles wat je deed leuk en bijzonder vond. Als je oma belde dan was de begroeting steevast: 'Dag mijn lieve meisje!' Oma groette ook haar huis. Iedere keer als ze binnenkwam: 'Dag huis, daar ben ik weer!' Ik lijk op haar zeggen mensen soms. Ik vind het een compliment en inderdaad. Net als ik raakte oma altijd met wildvreemden aan de praat. “Ik zat vandaag op een bankje en toen sprak ik met een jongen en die ging vandaag zijn vriendin ten huwelijk vragen, ik ben zo benieuwd hoe het afloopt", was een typische omazin. Oma was lief, maar ook koppig, trots en huishoudelijk een beetje lui. Net als ik.. 

Oma stierf te vroeg, vind ik. Op zich viel het wel mee. Ze was bijna 80 en ze had een heel leven achter de rug. Maar ze stierf voor ik moeder werd en ik had al wel plannen. Zoon werd 14 maanden na haar overlijden geboren… Ik had hem zo graag laten zien. Hij heeft haar rode haren…..

De foto hierboven is niet van mijn oma. Deze foto is van Sophie Scholl. Ook Sophie werd vandaag 96 jaar geleden geboren en Sophie stierf echt te vroeg. Waar mijn oma de tijd had verliefd te worden, te trouwen, kinderen te krijgen en kleinkinderen, stierf Sophie op 22 februari 1943 onder een guillotine in een gevangenis in München. Ze was 21….. Haar broer Hans stierf dezelfde dag. Nu stierven er natuurlijk ontelbare mensen te vroeg in de donkere dagen van de tweede wereldoorlog. Maar Sophie deelde haar geboortedag met die van mijn oma. Dus bij Sophie weet ik helderder hoe het ook had kunnen gaan. Een vol leven, met vreugde en verdriet. Kleinkinderen die 79 echt nog veel te jong vinden. Kijk eens naar die foto. Is ze niet prachtig! Ik denk niet dat oma en Sophie behalve die geboortedag zo veel gemeen hadden maar beiden hadden ze levenslust, nieuwsgierigheid….

Ook op Sophie zou ik willen lijken. Sophie Scholl, haar broer en de andere leden van verzetsgroep de Witte Roos groeide in de jaren 30 op in Duitsland, keken om zich heen en zagen dat het niet goed was en vertelden dat aan anderen. Dit moeten we niet doen, dit moeten we niet willen. Verzet je, verzet je, verzet je.

Ik heb eigenwijze kinderen, ze komen van 2 kanten uit een lange lijn van eigenwijze mensen. Toen er op zoons rapport ooit de opmerking verscheen: “Volgt niet altijd de opdracht” was het collectieve commentaar van opa’s, oma’s ooms en tantes: “en wat is het probleem?” Ik zou het mooi vinden als mijn kinderen een beetje van de ruggengraat en het beoordelingsvermogen van Sophie laten zien in hun leven. En dan hoop ik met heel mijn hart dat ze in betere tijden leven want 21 is echt fucking veel te jong….