Vreugde
Soms is het heel duidelijk wat ik hier wil vertellen en andere keren moet ik puzzelen. Ook als ik weet wat ik wil vertellen is het zoeken naar de juiste vorm. Deze keer val ik maar met de deur in huis. Een paar weken geleden vloog ik naar Florida. Na 24 jaar vriendschap, honderden brieven, vier telefoontjes en één (Godzijdank onsuccesvol) executiebevel huurde ik een auto, en reed naar Union Correctional Institution. Geprinte toestemming laten zien. Verwarrend Nederlands paspoort. Metaaldetector door, fouilleren, al je sierraden laten tellen (en aan het eind van de dag weer). En wachtten. Tot uiteindelijk die man die ik zo goed ken en nog nooit eerder zag, naar binnen kwam. En hier is waar het schrijven vast loopt. Want hoe beschrijf je zoiets?
Ik was nooit echt bang dat onze ontmoeting tegen zou vallen. Ik was over heel veel dingen zenuwachtig (vliegen, mijn paspoort verliezen, alligators, rijden in een automaat) maar niet over onze vriendschap. Je kunt je niet verstoppen in brieven, niet 24 jaar.
Na 24 jaar schrijven naar deze gevangenis was ik vooral heel bang dat het niet door zou gaan. Dus toen ik hem zag was het alleen nog maar goed. Er is heel veel mis met de manier waarop Death Row in Florida georganiseerd is maar de visit park is mooi. Het is een soort kantine met picknicktafeltjes een kantine waar je eten kan kopen, een paar automaten met snoep, magnetrons om het gekochte eten op te warmen en een mogelijkheid om samen een foto te maken. Je mag er een rondje lopen. Heel welkom want stalen krukjes zijn niet de meest comfortabele zitplaats. Gelukkig mocht ik als out-of-state visitor 2 dagen komen anders was die foto niet gelukt. De eerste dag zijn we het domweg vergeten in ons eindeloos gepraat.
Want het was niet raar of ongemakkelijk of zelfs maar nieuw. Het was precies zoals ik wist dat het zou zijn en alsof ik al tientallen keren geweest was. We hebben hard gelachen, veel gegeten (Jim dan, ik bewoog in Amerika zo weinig dat ik de hele week geen honger had) en af en toe een traantje weggeslikt. Toen ik om 3 uur vertrekken moest, had ik kramp in mijn kaken van het glimlachen. Ik was zo blij.
Zondag was lastiger want ik moest hem daar achterlaten en hij hoort daar niet. Sommige mensen waarschuwden me dat het iets in me zou breken en ik geloof dat wel, maar dat wat breken kon, is al stuk. Een executiebevel maakt dingen stuk, ook als het nooit uitgevoerd wordt. Volgens de Stijlwijzer van dit blad moet dit stukje een pointe hebben. Ik heb het geprobeerd. Mooie verwijzingen naar de werken van barmhartigheid (het was een heel efficiënt bezoek. Ik kon de dorstige laven, de hongerige te eten geven en de gevangene bezoeken allemaal in 1 keer) maar ik heb hier de afgelopen jaren een aantal keer heel verdrietige berichten geschreven over deze man en nu had ik iets blijs en wilde ik dat ook kwijt. Feitelijk had ik denk ik ook gewoon deze foto kunnen sturen. En dan zag u het zo ook wel: Marieke ging naar Florida en het was heel goed.
Marieke Laauwen
Deze column verscheen in Kerk in Stad nummer 10 2022 op 22 mei 2022
Joy
Sometimes it is very clear what I want to say here and other times I have to puzzle. Even if I know what I want to say, I have to look for the right form. This time I'll just go straight to the point. A few weeks ago I flew to Florida. After 24 years of friendship, hundreds of letters, four phone calls, and one (thank God unsuccessful) execution warrant, I rented a car and drove to Union Correctional Institution. Show printed permission. Confusing Dutch passport. Went through a metal detector, a pat down, had all my jewellery counted (and again at the end of the day). And waited. Until finally that man I know so well and had never seen before came in. And here's where the writing stalls. Because how do you describe something like that?
I was never really afraid that our meeting would be disappointing. I was nervous about a lot of things (flying, losing my passport, alligators, driving an automatic car) but not about our friendship. You can't hide in letters, not for 24 years.
After 24 years of writing to this prison, I was especially afraid that meeting would not happen. So when I saw him it was all good. There is a lot wrong with the way Death Row in Florida is organized but the visit park is a good place. It is a kind of canteen with picnic tables, a place where you can buy food, a few vending machines with sweets, microwaves to heat up the purchased food and a possibility to take a picture together. You can walk around there. Very welcome because steel stools are not the most comfortable things to sit on. Fortunately, as an out-of-state visitor, I was allowed to come for 2 days, otherwise that photo would not have been made. The first day we simply forgot it in our endless talking.
Because it wasn't awkward or uncomfortable or even new. It was exactly as I knew it would be and as if I had been dozens of times before. We laughed hard, ate a lot (well Jim did, I moved so little in America that I wasn't hungry all week) and now and then we swallowed a tear. When I had to leave at 3 pm, my jaw cramped from smiling. I was so happy.
Sunday was more difficult because I had to leave him and he doesn't belong there. Some people warned me that it would break something in me and I believe it, but what could break in me is already broken. An execution warrant breaks things, even if it is never executed. According to the Style Guide of this magazine, this piece must have a pointe. I've tried it. Nice references to the works of mercy (it was a very efficient visit. I was able to quench the thirsty, feed the hungry and visit the prisoner all at once) but I've written some very sad posts about this man over the years and now I had something happy to tell and I wanted to share that too. In fact, I think I could have just sent this photo. And then you would have seen it right away: Marieke went to Florida and it was very good.
Marieke Laauwen
This column was first published in dutch in Kerk in Stad edition 10 of 2022 on May 21st of 2022.
