Ik heb zojuist de online voorpagina van
Elle bekeken. Het gaat over de Viktor en Rolf bugaboo en
celebtwitpics. Even ter verduidelijking: Een bugaboo is een
kinderwagen, Viktor en Rolf zijn modeontwerpers en celebtwitpics zijn
foto's die beroemdheden op twitter hebben gezet.
Verder komt aan bod: het beste
beachhair (haar voor naar het strand) en de ultieme boxclutch (dat is
een tas in de vorm van een brillenkoker zonder handvat of
schouderband zodat je hem vast moet houden).
Het boeit me werkelijk niet en dat is
spijtig, want blijkbaar is dit info die mij zou helpen het glazen
plafond te breken. Hoofdredactrice Cécile Narinx van Elle kreeg twee
weken geleden van de Volkskrant alle gelegenheid om in de beste
traditie van de vrouw en van de Volkskrant eens even flink uit te
halen naar andere vrouwen.
Vrouwen die van gezellige
spulletjes houden. Spullen met roze bloemetjes erop en theepotten met
vrolijke tekeningen. Infantiele
spullen aldus Narinx.
Ik had dit hele pamflet gemist als de
redactie van Trouw er niet op prachtig ironische wijze aandacht aan
gegeven had dit weekend.
Trouw herhaalt in haar korte berichten
een vermaning dat we echt het Flow vakantieschrijfboek niet mogen
kopen van de Volkskrant. Omdat: “we hier niet verder komen met
dat glazen plafond als vrouwen weigeren volwassen te worden.”
En dan verderop in hetzelfde Trouwmagazine een spread over een
barbecue voor binnen met als kop:”Goed nieuws voor mannen: er zit
een knopje aan”.
En in een hoekje een stukje over een
kraanopzetstuk waarmee je een straal water omhoog kan laten spuiten.
“Officieel is het om water te kunnen drinken, maar alle kinderen en
hun vaders weten beter. Een man blijft altijd een kind.”
Dus zo staat het er voor met het
feminisme. Als ik een bloemetjesslinger aan mijn fiets hang, een paar
cupcakes bak of een agenda heb met een vogeltje erop, dan kan ik niet
intelligent zijn omdat ik weiger op te groeien. Maar als ik een man
ben dan kan ik blijmoedig 's ochtends een miljoenendeal sluiten en 's
middags met een barbecue een waterfontein of een raceauto gaan spelen
en niemand vindt dat gek.
Mannen nemen spelen serieus en vrouwen
beginnen dat eindelijk ook te leren. Narinx speelt zo serieus dat ze
vergeet dat ze speelt. De auteur van het boek “Geluk is een
jurk” besteedt serieus geld aan dingen die er niet toe doen.
Viktor en Rolf's bugaboo kost 700 euro meer dan een gewone en de
goedkoopste boxclutch in Elle meer dan 200 euro. Narinx,
verantwoordelijk voor deze redactionele keuzes, zegt in de Volkskrant
dat we smaakvolle ambachtelijke dingen moeten kopen en zo blijkt haar
feministische sneer gewoon een staaltje ouderwetse klassenstrijd.
Spelen mag alleen voor vrouwen die geld genoeg hebben. Een theepot
van Blond is infantiel, een clutch van Dolce en Gabbana is te
cute. En als we dan toch bij Dolce en Gabanna zijn kunnen we
meteen de nieuwe miniatuurversie van hun aanschaffen voor dochter
(. Veel volwassener dan cupcakes bakken met mama of waterspuiten met
pap, toch?
De vrolijke bloemetjesslinger aan menig
damesfiets doet Narinx zich afvragen of we hiervoor onze bh verbrand
hebben. Dat lijkt me wel. Als ik na 100 jaar feminisme nog door
vrouwen op de vingers getikt word, als ik de verkeerde theepot op
tafel heb staan dan hebben we nog een lange weg te gaan. Aan de
andere kant, wat weet ik nu van het leven? Ik type dit in een roze
bloemetjesvest, gekocht in de uitverkoop.
Deze column verscheen eerder op 22 juni 2012 in Kerk in Stad
