Beven...

Ik vind van mezelf dat ik best een dromer ben maar vanmiddag ontdekte ik weer dat ik best met beide voeten op de grond sta èn dat ik dientengevolge ook verwacht dat die grond zich normaal gedraagt. Meestal doet die dat ook en dan soms even een paar seconden niet. Als je in h et noorden woont tenminste. Nu we voor stadse begrippen vaak in Noord-Groningen komen, was ik er al langere tijd van doordrongen dat aardbevingen niet grappig zijn, sinds vanmiddag weet ik het zeker. Er is iets diep verontrustend aan het geluid en de beweging van je huis in een beving. Het van de ruit, het zwaaien van de lamp, het klotsen van het water in het aquarium en je eigen lijf dat over bank heen en weer schuift. Het hoort niet.

De adrenaline zakt nu zo langzamerhand uit mijn lijf, maar ik ben nog niet toe aan grappen ontdekte ik zojuist op facebook. Iets dat vrienden van buiten de stad me al eerder verzekerd hadden. En Kamp moet ook nog even zijn mond houden. Bevingen zijn een fact of life. Terrorisme en Ebola ook maar daar maakt onze regering zich terecht zorgen over. Ga rustig slapen, zegt Kamp. Er is geen reden om je zorgen te maken maar ik heb net gevoeld hoe een beving van 2.8 op 3 meter diepte voelt en ik heb besloten: die 5 die wil ik niet meemaken. Het is namelijk echt niet grappig...