Dood en hoop

Donderdagmorgen 26 spetember. De koffiepot pruttelt op het fornuis. Ik dek de tafel, de regen klettert tegen de ramen en terwijl ik de ontbijtbordjes op tafel zet, werp ik een blik in de krant. Benieuwd wat er in het Britse Lagerhuis gebeurd is in het Brexit-debacle kijk ik ook nog even op de NOS. Daarna open ik facebook en zie het gezicht van mijn vriend Jim. Jim zit niet op facebook, twitter of welk ander sociaal medium dan ook. Jim zit op Death Row En dus is zijn gezicht in mijn facebookfeed uitermate slecht nieuws.

Het betekent dat hij dood is of dat iemand hem dood wil maken. Het is tot mijn verbazing het laatste. Gouverneur de Santis heeft een death warrant getekend voor James M Dailey. Geplande executiedatum 7 november.

Toen ik 22 jaar geleden met Jim begon te schrijven, vroeg ik me vaak af hoe dit moment zou voelen. Maar nu verwachtte ik het niet meer. Er zitten 341 mensen op Death Row in Florida en er worden zo’n 2 à 3 executies per jaar uitgevoerd. Van die 341 mensen zijn er velen van wie het duidelijk is dat ze gedaan hebben waarvoor ze veroordeeld zijn. Bij Jim is dat niet zo.

 Er is namelijk geen bewijs. Er zijn slechts verklaringen van medegevangenen die sindsdien toegegeven hebben dat ze een deal hebben gekregen in ruil voor hun verklaring.  En er was de verklaring van de medeverdachte in zijn zaak die verklaard had dat Jim de moord pleegde. Een verklaring waarvan hij inmiddels meermalen heeft verklaard dat hij vals was.

Er is DNA-materiaal in de zaak getest. Jims DNA is niet gevonden. Ondertussen probeert in Texas een man de staat zo ver te krijgen dat ze DNA-materiaal testen in de zaak waarvoor hij op 20 november geëxecuteerd zal worden.

Als ik stilsta bij de vraag hoe ik 10, 15 jaar geleden gereageerd had op een Death Warrant maakt me dat verdrietig. Ik weet vrij zeker dat ik direct in actie gekomen was. Dat ik toen nog oprecht geloofde dat dit te veranderen was. Dat ik er iets aankon doen. Dat dit een vergissing moest zijn, dat niemand een onschuldige wil ombrengen. Nu ging ik een knuffel halen bij mijn man, appte ik een vriendin en hield vervolgens een week mijn mond. Ik schreef Jim, dat wel. Maar alle woede en verontwaardiging sloeg naar binnen. Alsof ik dacht dat als ik het niet hardop zou zeggen het niet waar zou zijn.

Toen vond ik een petitie gestart door zijn advocaten. Ik tekende en twijfelde over die handtekening. Ron de Santis de gouverneur van Florida is een Trumpmannetje. Zouden buitenlandse handtekeningen niet eerder tegenwerken? Het doet pijn om te zien dat ik ergens mijn hoop verloren ben. En toen realiseerde ik me dat hoop ook dat is, wat je doet tegen beter weten in. En als ik van iemand iets over hoop geleerd heb, dan is het van Jim. Dat een mens een mens kan blijven tegen alles in. Dat een mens kan blijven hopen tegen beter weten in. Dat een mens een ander op kan beuren ook als ie het objectief veel slechter heeft. Dat ik een grote doos met brieven heb die daar getuige van zijn.

Dus ik deelde de petitie wel en voerde sindsdien een aantal mooie gesprekken over liefde, dood en vriendschap. Veel hoop heb ik nog steeds niet maar als James Milton Dailey op 7 november door de staat Florida met een dodelijke injectie omgebracht wordt dan wil ik graag dat hij weet dat er mensen waren die in hem geloofde en voor hem gevochten hebben. Dus wilt u de petitie tekenen? Wellicht wint de hoop.

https://actionnetwork.org/petitions/james-m-dailey-is-innocent-stop-the-execution

 

Sinds ik deze column voor Kerk in Stad schreef heeft Jim een temporary Stay of execution gekregen van 90 dagen. Zijn advocaten krijgen tot 30 december de tijd om een zaak bij de federale rechtbank voor te bereiden om zijn onschuld te bewijzen. Dat betekent overigens niet dat het zeker is dat die rechtzaak er komt. Tot nu toe zijn alle aanvragen om nieuw bewijs te mogen aandragen afgewezen. Er is wel ruimte en lucht dus maar het tekenen van deze petitie heeft absoluut nog steeds heel veel zin! Jim is nog steeds ‘on Death Watch’! Op 31 december kan er gewoon een nieuwe datum geprikt worden.