Ready mades

Ik blijf ze vinden in aantekeningenboekjes. Ready mades. Verhalen die gewoon voor mijn ogen te zien en te horen zijn en die ik dan maar op schrijf...... Dit is er eentje. Gevonden in een organische hipster broodjeszaak in Covent Garden, London:

"We are coming together round issues that matter to us, we just don't know what they are yet."

Lessen uit de achtbaan....

Ik was deze week met mijn gezin in de Efteling en leerde daar iets over angst. Ik leerde daar al eerder iets over angst. Ik ben namelijk niet bang in zo’n achtbaan. Dat was toen we een jaar of vier geleden voor het eerst als gezin naar de Efteling gingen wel een verrassing. Ik was er van overtuigd dat ik dat wel eng vond. Ik moet zeggen als kind vond ik het wel interessant om dingen niet te durven dus ik had ze gewoon nog nooit geprobeerd. En wat blijkt. Ik vind achtbanen dus gewoon vet leuk. Ik had een angst verzonnen en gecultiveerd.

 Ik gil niet,  maar om zoon te citeren: “Mam lacht altijd heel maniakaal in een achtbaan”. Ik vind het een waanzinnig gaaf gevoel.  En denk nog steeds. Kijk mij nou. Ik doe dit gewoon en vind het nog leuk ook. Het mooie van achtbanen is dat je één beslissing neemt. Ik ga hierin. En dan ben je klaar. Dan overkomt het je en moet je de controle uit handen geven. Er op vertrouwen dat het werkt. In de Efteling makkelijker dan op sommige andere plekken omdat het zo’n ontzettend goed georganiseerd park is. Met een enorme aandacht voor details. In zo’n attractie kloppen altijd alle kleinigheden bij het verhaal dat men wil vertellen en het personeel komt over alsof ze er met plezier werken en enige autonomie hebben in hoe ze hun werk doen. Graadmeters van kwaliteit voor mij. Dus als ik in de Baron 1898 ga zitten en het personeel besluit dat ik goed vast zit en dat alles in orde is dan ga ik redelijk ontspannen de afgrond in.

Dat kan anders. Dinsdag kwam ik een oma tegen die dat heel anders deed. Ik zag haar eerst bij Joris en de Draak waar ze het vertrek platform opstormde om aan haar kleinkinderen te vragen hoeveel ruimte er zat tussen de beugel en hun buik en hun schouders en de beugel. De kinderen zuchtten even en weigerden antwoord te geven. Oma, het komt wel goed. De veiligheidsmedewerker van de Efteling, wiens werk het is om te controleren of de beugels goed vast zitten, wachtte even en hervatte zijn werk. 

Ik en zoon die naast me zat, grinnikte daar even hevig om. Maar een uur later in Baron 1898 was ik er wel klaar mee. Daar kwam ze weer aangevlogen. Hoe lang ben jij, hoe lang ben jij? Weer dwars door de veiligheidscontroles heen. Deze keer middenin het gesprek van de man die de passagiers controleert en de dame die de attractie aanzet. Ik was het zat. Als je het niet veilig vindt, moet je het niet doen en als je het wel doet moet je niet denken dat jij beter kan controleren of alles goed is dan de mensen die daarvoor betaald worden en voor opgeleid zijn.

Ik ergerde me wezenloos. En toen net toen ik op het punt stond in een vrije val onder de grond te schieten realiseerde ik me: Ik doe dit ook. In andere situaties heb ik een dusdanige controledrift dat ik andermans werk ga zitten doen. Zo heb ik laatst aan mijn rijinstructeur uitgelegd dat ik helemaal niet goed gereden had. Gelukkig heb ik een goeie en heeft hij me, nadat hij me eens goed uitgelachen heeft, uitgelegd dat ik hem een kapitaal betaal om me te leren autorijden en dat dat een stuk beter gaat als ik er gewoon op vertrouw dat hij dat kan.

Ik was de les al een beetje aan het leren maar pas dinsdag, met bungelende beentjes in een strak harnas hangend boven Kaatsheuvel, snapte ik echt hoe belachelijk arrogant het is om te denken dat jij er voor nodig bent om alles goed te laten gaan.

En ik dacht aan dit gedicht dat me dierbaar is en besloot: Binnenkort neem ik zangles……

Wortels

De tafel ligt vol kaartjes. Natuurfoto’s. De vraag is: welke spreekt me aan. Maar voor mij is dat, na een week van het meest afgrijselijke grijze nare weer, meer: welke niet? Groen, blaadjes, bloemen mijn ziel hongert er zo naar.  Maar daar zie ik hem. Boomwortels, dikke bemoste, bovengrondse wortels. Een beuk denk ik.

Die…

Waarom die? En dan hoor ik het mezelf zeggen. “Daar kom ik weg”. Een prachtige Groningse zin om uit te drukken dat ik een Veluws meisje ben. Identiteit is een complex probleem. En het zijn maar 180 kilometer tussen de plaats waar ik geboren en getogen ben en de plek waar ik echt volwassen werd. En toch, toen mijn niet in Groningen geboren rijinstructeur bij het zien van mooi ijs op het kanaal ‘kiek es’ zei, sprong mijn hart. Maar laatst zei ik, in Velp, laiverd tegen een oude vriend.

Mijn wortels liggen tussen de beukenwortels in de heuvels rondom de Emmapyramide. Ze groeien van de Posbank, langs de milkshakes van Kruudje door tot de uiterwaarden van de IJssel.

Ik kom daar weg en groeide hier. De takken van mijn boom reiken van Drenthe tot aan ’t Wad en omarmen onderweg ook mensen die hier niet weg komen.

Mensen die ontworteld zijn, verplant. Mensen die niet meer terug kunnen en soms niet weten of als ze terug kunnen, hun geliefden er nog zijn. 

Mensen die meer taal verliezen, dan ik me kan voorstellen. Ik fietst vandaag met een 17-jarige door de stad. Spannend want ze fietst pas een maand of 2. Links, rechts en stop, dat begrijpt ze. Ze is grappig, denk ik. En dol op taal, denk ik. Ze corrigeert mijn uitspraak van alle namen fanatiek en als ze aan het woord is, heeft ze iets sprankelends en hebben haar huisgenotes duidelijk plezier. Onze fietstocht is redelijk frustrerend. Zij praat graag en ik praat graag,  maar hoewel haar Nederlands veel beter is dan mijn Tigrinya zijn we nog niet toe aan een gesprek.

Ik denk aan de ochtend, aan de heimwee die ik toch even voelde bij het zien van die knoestige wortels. En dan kijk ik naar dat meisje. Dat dappere meisje dat gewoon op die fiets klimt en giert van het lachen als ze er afvalt. Het maakt me trots dat ik haar een beetje help om wat worteltjes in de Hollandse klei te zetten.   

Wortels doen er toe. Ze voorkomen dat je omwaait………