Beste mevrouw van de Berg, lieve Tineke

Zo eens in de paar jaar duikt-ie ineens op als ik weer eens meuk van de ene kant van het huis naar de andere kant versleep in een poging orde in de chaos te brengen.

Een bidprentje met uw foto erop. En zelfs nu, ik vermoed dat het deze maand 20 jaar geleden is, kan ik nog niet echt geloven, dat dat betekent dat ik u nooit meer kan bellen. U was de enige die ik vertwijfeld vanaf mijn studentenkamer belde toen ik even niet meer wist of ik niet volkomen de verkeerde studie gekozen heb. En u was degene waarvan ik zeker wist dat ik altijd zou mogen bellen. Omdat we altijd een beetje van u bleven. Maar doden hebben geen telefoon dus schrijf ik u maar.

U stierf voor het internet bestond en dus lijkt het net of u er nooit geweest ben. En dat zint me niet want ik bewaar graag mensen. En aan u denk ik nog regelmatig. Als ik Brigitte Kaandorp hoor, als ik een echte mini zie, als het fluitenkruid bloeit, als Vitesse wint en ik dat toevallig hoor (voetbal interesseert me echt nog steeds geen reet!), als ik migraine heb (ik kan dan mijn eigen 2 kinderen niet eens verdragen en u stond gewoon voor de klas!) als ik tikkende breinaalden hoor. Grappig genoeg eigenlijk nooit als ik frans spreek.

Volgende week heb ik een gesprek met de decaan op school van oudste. (Yep, ik ben al bijna 15 jaar iemand zijn moeder. Sterker nog volgend jaar heb ik er 2 op de middelbare school. Mindblowing!) Hij moet een profielkeuze maken en dan denk ik aan u en hoop ik dat hij leerkrachten treft die hem met zo veel echte warme belangstelling aanmoedigen als u dat bij mij deed.

Ik ben nu 2 jaar ouder dan u ooit geworden bent. Dat was ook een moment waarop ik aan u dacht. Toen ik 40 werd. Het maakte het volkomen onmogelijk om er moeite mee te hebben. Het enige alternatief voor ouder worden is niet ouder worden en dat is geen alternatief. Ik vogel het leven net een beetje uit. Ik heb nog zo veel te doen de komende jaren omdat ik het gewoon net een beetje snap. Hoe je ontspannen in je vel zit. Hoe je tevreden bent met wie je bent. Hoe je een ander een zetje in de rug kan geven. En met terugwerkende kracht vind ik het zo jammer voor al die kinderen die u in de afgelopen 20 jaar être had kunnen laten vervoegen en studiegidsen dringend had kunnen aanbevelen en gewoon had kunnen zeggen: ‘Het komt wel goed, niemand weet alles al als ie 19 is…’

Als ik terugdenk, denk ik dat het ook bij u net een beetje op zijn plek gevallen was. Maar ook in een te kort leven kun je verschil maken. Ik sta niet voor de klas maar ik heb de laatste tijd wat jonge mensen om me heen verzameld die ik af en toe bemoederend bemoedig. En dan denk ik ook wel eens aan u en dan hoop ik dat ze het gevoel hebben dat ze altijd kunnen bellen. Of schrijven….

Lieve Tineke van den Berg bedankt dat u mijn juf was…. (zo nu bent u te googlen…..).

Marieke Jansen