Uit het archief:

Het  mooie van schrijven is dat het soms net fotograferen is. Soms vind ik op een onverwacht moment een stukje vastgelegd leven. Afgelopen week kwam ik een column van bijna 11 jaar geleden tegen. Mijn oudste was net begonnen met naar school gaan. Vorige week heeft ie zijn profielkeus gemaakt. Een typisch geval van de dagen zijn lang en de jaren zijn kort.........

Dat doorslapen was trouwens van korte duur. Ze ging dat pas consistent doen toen ze 6 was. Halsema, Bos, Hirschi Ali en Verdonk zijn onze politiek uit. Ik heb geen idee waar ze ruzie over hadden, de vakbondsvoorzitter met jonge kinderen is nu onze Commissaris van de Koning. En als je nu minder dan 5 dagen werkt met jonge kinderen ben je een maandag tot donderdag-prinsesje. Zucht. Mijn verontwaardiging is nooit meer op volle kracht teruggekomen maar anders......  

 School

Zo’n veertien maanden geleden schreef ik mijn eerste column na mijn zwangerschapsverlof. Hij ging niet over hard nieuws want ik zweefde nog in het kleine wereldje van nieuw leven. Op dit moment sta ik weer ongeveer op hetzelfde punt. De wereld is even heel klein. Geen nieuwe baby, geen ziekte of andere grote narigheid. Gewoon de kleine dingen van alle dag met een peuter en een kleuter in huis. Ja, een kleuter, mijn kleine jongen gaat sinds drie weken naar school. Een ander ritme, een ander schema en een eindeloze stroom waarom vragen. “Waarom gaan mensen eigenlijk dood, mama?’ tijdens het aardappelschillen. De baby is ongemerkt een peuter geworden. Ze praat nog maar weinig maar kan uitstekend op de grond liggen gillen. En week of wat geleden is ze gaan doorslapen en toen mijn lijf daar eindelijk in begon te geloven (en niet geheel zelfstandig drie keer per nacht wakker werd) kwam er een enorme stroom onvermoedde vermoeidheid los.

Dus op het moment is mijn verontwaardiging weer exclusief voor huisgenoten. Het nieuws boeit me niet zo. Natuurlijk kijk ik er ook van op als Hirsi Ali en Verdonk hun toneelstuk nog absurder maken. Als reactie kwam ik niet verder dan dat ik het op zijn zachts gezegd vreemd vind dat een verdediging geacepteerd lijkt te worden die feitelijk neerkomt op: “Hij begon en ik sloeg hem op zijn hoofd omdat hij mijn auto stuk maakte, maar die maakte hij helemaal niet stuk, dat zei hij alleen, dus is het zijn schuld dat ik op zijn hoofd sloeg.”

Volgens mij is het geen wonder dat Wouter Bos en Femke Halsema hier het meest kritisch zijn, die horen dit soort peuterlogica ook wel vaker.

De nieuwe school neemt zijn eigen nieuwe dagritme met zich mee en dat is er nog niet ingeslopen. Gistermiddag op het schoolplein joeg de adrenaline ineens door mijn lijf toen ik er eventjes van overtuigd was dat ik mijn meisje ergens vergeten was. Ik had haar inderdaad niet bij me. Ze zat veilig op de creche, het was namelijk mijn werkdag. Zij mag dan gewoon naar de creche tot 6 uur. School sluit de poort al om kwart over drie. De Naschoolse Opvang heeft een wachtlijst en ik vond nog een nieuwe groep wel wat veel van het goede. Het drie keer in de week overblijven, moet ik al regelmatig verdedigen. Gelukkig is mijn werk flexibel genoeg om gewoon na het voorlezen van Pinkeltje nog even verder te gaan.

Dus staarde ik gisteren nadat ik de opmaker overmoedig had beloofd dat het er om negen uur zou zijn naar een leeg scherm. Vast van plan geen column te schrijven over het feit dat ik geen onderwerp voor een column kan vinden. Om tien uur heb ik het opgegeven, ik vond gewoon nergens iets van. Het is nu twintig over negen ’s morgens de dochter kijkt teletubbies en ik tik toch een column over mijn huiselijke leven met twee kinderen en een kleine deeltijdbaan. Dat is namelijk wel hoogst actueel! Ik las vanmorgen in de krant dat de FNV vind dat ik meer moet gaan werken omdat er te weinig kinderen zijn en het CNV wil ons 10.000 euro cadeau doen in de levenslooppot als we er nog een krijgen. Ik dacht twee dingen: je kunt wel zien wie van de twee vakbondsvoorzitters er jonge kinderen heeft en over 3 uur moet ik alweer op school zijn. Laat iemand dat eerst maar eens regelen!

Deze column verscheen eerder in Kerk in Stad ergens in juni 2006