Welkom, op dit plekje van het internet. Mijn plekje op het internet. Mijn naam is Marieke Laauwen, en ik ben schrijver. Laat me dat nog een keer zeggen:
Ik ben Marieke Laauwen en ik ben schrijver. Ik moet het nog wat oefenen, Het is niet dat ik zojuist schrijver ben geworden. Het is meer dat het even geleden is dat ik het zo, vrijuit, heb durven zeggen. Zie je, ik besloot journalist te worden toen ik acht was en om dat ik van de koppige soort ben, vertrok er in 1993 een achttienjarig journalist naar de Academie voor Journalistiek. Toen ik er vier jaar later afkwam bestelde ik een vrachtwagen liet me met al mijn spullen van Tilburg naar Groningen rijden en werd ambtenaar. Dat lag een beetje aan mij en een beetje aan de Academie. Het was een beetje de Kuifje Academie en ik bèn geen Kuifje.
Ik ben Marieke Laauwen en ik ben schrijver. Ik moet het nog wat oefenen, Het is niet dat ik zojuist schrijver ben geworden. Het is meer dat het even geleden is dat ik het zo, vrijuit, heb durven zeggen. Zie je, ik besloot journalist te worden toen ik acht was en om dat ik van de koppige soort ben, vertrok er in 1993 een achttienjarig journalist naar de Academie voor Journalistiek. Toen ik er vier jaar later afkwam bestelde ik een vrachtwagen liet me met al mijn spullen van Tilburg naar Groningen rijden en werd ambtenaar. Dat lag een beetje aan mij en een beetje aan de Academie. Het was een beetje de Kuifje Academie en ik bèn geen Kuifje.
Ik vond de mensen achter het nieuws leuker dan het nieuws zelf maar zag nog niet dat dat mijn grote kracht is! Toen ik studeerde was ik stoer, cynisch, sarcastisch, grappig maar nooit kwetsbaar. In het openbaar dan. Soms droom ik van het overdoen. Gewoon terug gaan, laten zien wie ik ben, wat ik kan en kijken wat ik kan leren van alle talenten die daar rondliepen.
Ik ben altijd blijven schrijven (je bent schrijver of je bent het niet natuurlijk). Als eindredacteur, redacteur en columnist van Kerk in Stad een piepklein maar prachtig kerkblad. Iedere twee weken een twintig pagina grote krant maken als enige betaalde kracht tussen geweldige vrijwilligers.
Als mens, fictie gedichtjes, korte verhaaltjes schetsen weggestopt in mijn pc.
Als vrijwilliger voor het (nog veel kleinere) blaadje van het Centrum voor jeugd en gezin in Beijum. Als blogger, in het Engels en onder een andere naam.
En als levensverhalenschrijver. Biograaf voor gewone mensen. Waanzinnig mooi werk maar ook werk van de lange adem en ontzettende intensiteit. En ik ben schrijver niet meteen ook zakenman. Dus bleef ik bezig met de vraag: Wat wil ik later worden als ik groot ben?
En ineens wist ik het: Ik ben schrijver en het werd tijd om dit hard op te zeggen. Vandaar dit blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten