Assisi aan de Maas

Het afgelopen weekend ging ik 8 keer naar de kerk, het afgelopen weekend was ik bij de Franciscaanse broeders in Megen. Ik was een beetje zenuwachtig van te voren. Ik wist niet wat ik kon verwachten en een minderbroedersklooster lag ver buiten mijn comfortzone. Maar ik verwachtte ook wat te leren, te ontdekken en te ervaren en dat deed ik ook. Maar niet wat ik verwachtte (het gekke is, nu ik terug ben, kan ik moeilijk terughalen wat ik precies verwachtte, maar ik vermoed iets met een zekere striktheid en rust, ernst misschien en zwaarte).
Wat ik wel leerde? Heel veel en nog lang niet alles is helemaal concreet of in woorden uit te drukken. Misschien heb ik ook dat wel geleerd dat je niet alles in woorden hoeft te vangen. Verder heb ik, tot mijn grote dankbaarheid weer geleerd, dat mensen ècht maar dan ook ècht niet in hokjes passen. Ik begin zo langzamerhand te vermoeden dat mensen die echt heel goed in een hokje passen daar met heel veel moeite in geklommen zijn omdat ze denken dat dat moet van iemand.

Ik leerde ook dat regels richtlijnen zijn en dat mijn regel volg gedrag minder een persoonlijke eigenschap is als wel een protestants karaktertrekje. Mijn hele groep had er last van. Wij willen regels en die dan altijd volgen. Dat kan dus niet. Rust was er ook niet althans voor ons wel maar voor de broeders minder. Er werd gewerkt gestudeerd en geherderd. Iedereen vloog er in en eruit. Van de 10 aanwezigen zagen we er soms 2 in de kerk. Kijk en zo wordt met een beetje meer regelmaat en aandacht leven echt haalbaar. Lukt het niet dan lukt het niet. Maar in de kerk ben je er helemaal. Een stilte van 10 minuten is heel gebruikelijk, maar als je amen zegt kun je verder... Deze broeders schakelen met de snelheid van een lichtknopje.

De grootste les? Gastvrijheid. In Megen zijn er altijd gasten. Gasten die slapen in dezelfde gang, vieren in dezelfde kerk, wandelen door dezelfde tuin en eten aan dezelfde tafels. Nu is er heus wel wat ruimte en tijd afgeschermd maar heel onopvallend en heel minimaal. Ik dacht dat ik een heel eind gekomen was met mijn gastvrijheid, maar elke dag gasten en daar echt mee in gesprek gaan? Ongelooflijk.... Het is een weekend waar ik al de hele week mee bezig ben, een plek waar ik nog eens terug ga keren.

Maar ook een plek waarvan ik het heel bijzonder vind dat die er nu ook is. Ik weet dat terwijl ik dit schrijf in het koor van de kloosterkerk het middaggebed gehouden wordt. Zoals elke dag..