Een vriendin van me linkte op facebook
naar deze blogpost. Ik las hem hevig knikkend. Ik heb zo'n kind. Sterker nog, ik heb er
twee. De oudste rolde redelijk makkelijk de onderbouw door. Was wat langzaam
door schrijfproblemen en kwam zo nooit aan pluswerk toe. Ons leek dat
toen niet zo'n probleem. En toen kwam in groep 6 de weektaak. Mensen
wat een ellende. Totale paniek: "Ik kan dit niet. Ik weet niet hoe dit
moet. Straks maak ik een fout. IK WEET NIET WAT IK MOET DOEN." Toen leek
ons plannen ook niet zo'n sterke kant. Nu zit ie in groep 8 en gaat
het eigenlijk hartstikke goed. Sterker nog, terwijl ik me voorbereid
op de middelbare school door middel van dit boek (aanrader), denk ik dat
ondertussen planning een redelijk sterke kant van onze 11 jarige
geworden is. Naast oefenen op school, remedial teaching en het
aanleren van leertechnieken denk ik dat het gedeeltelijk toeval was.
Toen hij 10 was besloot hij namelijk zelf dat hij wel wilde leren
koken. Dus besloten we dat woensdag zijn kookdag zou worden. We
zochten een recept uit, ik deed de boodschappen en hij ging aan de
slag en leerde onder andere vooruitlezen (het is tamelijk zonde als
je een half uur staat te wachten terwijl je saus pruttelt en dan bij
leest: ondertussen snijd je de groenten). Hij leerde beter met tijd
om te gaan (ondertussen heeft de kookwekker zijn weg naar de rest van
het huis gevonden!), hij leerde een grote taak in kleine stukjes
hakken en hij kreeg een hoop meer zelfvertrouwen (toen er een Italiaanse gast kwam eten maakte hij de lasagne) Na een paar weken
kwam er een reactie van school. Het gaat zo goed met de weektaak. Ik
piekerde me suf tot ik hem in de keuken bezig zag: “Even kijken wat
moet ik eerst doen.”
Een schitterende toevalstreffer! Het
leek mij vooral handig dat ie een fatsoenlijk bord eten kon koken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten