Soms schrijf je niets omdat er niets gebeurd, andere
momenten is je leven ineens zo vol dat je niet meer weet wat je op moet
schrijven. Niet alles kun je delen met iedereen en als het leven heel vol is,
dan is het lastig om te weten waar de grenzen liggen. En verder was het ook
gewoon december. Donker en druk.
Maar het was wel een heel bijzondere maand. Ik haalde mijn
tweede Gilwellkraal op in een besneeuwd Brabants bos. Een stukje hout van niks,
maar mensen wat ben ik er trots op! Die cursus was een van de mooiste dingen
die ik ooit gedaan heb. Maar niet een van de makkelijkste…
Een paar dagen later hing ik die kralen om mijn nek en
stapte ik voor de laatste keer in een lesauto, reed naar het CBR, ruilde mijn
instructeur in voor een examinator en ging een half uurtje door de stad rijden.
En nu heb ik een rijbewijs. Ik! Ik… De allereerste column die ik ooit voor Kerk
in Stad schreef ging over het feit dat je mij niet moet vragen waarom ik niet
autorijd. En nu doe ik het wel……………
Soms schrijf je niet over dingen omdat ze zo groot zijn dat
je ze niet helemaal kan bevatten. Autorijden is zo’n ding en Gilwell was dat
ook. Maar uiteindelijk was wat ik in die lesauto en in de Ardennen geleerd heb,
dezelfde les. Wees je eigen leider.
Welkom in mijn auto, ik stuur, ik ben de baas.
Die les maakte bijvoorbeeld dat feedback ineens makkelijker
aanvaardbaar werd. Ik realiseerde me dat ik er ook niet naar kan luisteren. Het betekende ook dat ik, toen ik
na 10 minuten rijexamen een stuuringreep kreeg van mijn examinator die met een
supervisor achterin zijn eerste examen afnam, kon denken: “Dank je wel dat je me veilig hield, het was niet nodig ik had ook
gezien dat een lul me rechts inhaalde”. En toen bleef autorijden.
Dus daar stond ik eind 2017 met mijn woodbadge om mijn nek
in een deprimerend CBR zaaltje aan tafeltje 2 te kijken naar een man die zijn
hand uitstak en gefeliciteerd zei. Het duurde even voordat ik begreep wat hij
bedoelde….
Benieuwd wat er in 2018 gaat gebeuren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten