Veranderen...

Ik ben nogal geobsedeerd door woorden. Ik ga aan van woorden. Ik schrijf ze graag, ik hoor ze graag, ik lees ze graag, ik spreek ze graag en ik jat ze graag. Serieus, deel met mij een mooie quote en de kans is groot dat je die later op mijn wc-deur terugleest. Gelukkig is woordenschat een publiek bezit (al is copyright wel een heel mooi fijn dingetje waar je serieus mee moet omgaan. Ik jat dus met mate!)

Ik bewaar en deel die quotes die me aan het denken zetten, die me een intuïtief: ‘dat is waar’-gevoel geven (en vervolgens ben ik soms nog weken aan het puzzelen wat er waar is en waarom. Ik zei het al: ik ga aan van woorden). Soms kom ik een quote tegen die me even in mijn maag stompt. Die deel ik meestal niet, daar kauw ik eerst in stilte op. Vorige week zag ik er zo een.

“Veranderen is soms pijnlijk, maar niet veranderen is vaak pijnlijker”

Een vriendin deelde hem. Zij gaat door heel pijnlijke veranderingen. En omdat ze een van de sterkste vrouwen is die ik ken, heb ik haar die veranderingen jaren buiten de deur zien houden met alles wat in haar is. Omdat het heel pijnlijk is en het aller pijnlijkste is, lijkt me, dat het niet anders kan.  Nee dat het niet anders is. Het is wat het is…..

Dus dat deze quote aankwam, weet ik aan empathie. Tot ik me zelf hoorde denken: “Het klopt niet, alle verandering is pijnlijk, ergens”. Tenminste als je, zoals ik, eigenlijk helemaal niet van veranderingen houdt. Mijn liefste vriendinnetje is dat al 37 jaar, mijn lief is na 26 jaar ook nog de leukste, als mijn ouders vroeger een nieuwe auto kochten, moest ik huilen en ik heb van mijn 8^e totdat de V&D vorig jaar failliet ging ieder bezoek aan La Place een broodje kruidenkaas gekocht, want dat vind ik lekker. Winkels die verhuizen, nieuwe meubels, een andere kleur op de muur. Ik kan daar hevig mopperig van worden.

En nu verander ik. Omdat dat tijd werd. Omdat ik mens ben en groei. Omdat me dingen overkwamen, omdat ik de groei opzocht en onderweg mijn grenzen tegenkom en verleg, omdat ik echt meer te bieden heb aan de wereld dan ik nu geef en omdat er wat angsten om zeep geholpen moeten worden. En ik moet zeggen: Deze verandering is heerlijk. Ik geniet met volle teugen. Ik ben oprecht nieuwsgierig naar wat de toekomst brengt en ik heb er (meestal) ook vertrouwen in. Kortom deze verandering is in niets te vergelijken met de veranderingen die mijn vriendin in gang moest zetten. En toch…..

Toch heb ik op gezette tijden het gevoel dat er een brok verdriet in mijn buik zit, kan ik soms hevig verlangen naar mijn hoofd op oma’s schoot en zit er in mijn grote levensvreugde soms een diepe pijnlijke scheut weemoed. Ik weet het aan het verdriet dat er ook gewoon was het afgelopen jaar. Dat is ook een relatie tussen pijn en verandering. Pijn veroorzaakt verandering maar ik vermoed toch ook dat verandering vaak pijn doet.

 Want in alle veranderingen laat ik iets achter. Een droom, een angst, een zelfbeeld, een gewoonte, een troost. Ze hielpen misschien niet, maar ze waren wel vertrouwd en daardoor veilig. En de vrouw die ik toen was, komt nooit meer terug. 

Een beetje zoals ik niets liever wil dan dat mijn kinderen opgroeien tot gelukkige, zelfstandige, zelfdenkende mensen die zich kunnen redden in de wereld. Echt, als ik 1 ding in mijn leven kon afdwingen dan koos ik dat. Het is wat ik het allerliefste wil. En ze zijn al een heel eind op weg. Ze groeien en bloeien voor mijn ogen maar wel steeds een stukje verder bij mama vandaan. Kende ik 10 jaar geleden ieder stukje huid beter dan dat van mezelf, nu ruiken ze soms gewoon even vreemd. Ook dat doet zeer, echt zeer en dat slaat nergens op want het is de bedoeling. Nuttige quote van de lief: Het enige alternatief voor groter worden, is niet groter worden. En als je het zo zegt dan neem ik de pijn met liefde voor lief. En dat geldt dus ook voor mijzelf. Het enige alternatief voor groeien is niet groeien en dat is geen alternatief. Dus ik geniet gewoon door en aai mezelf even over de bol als ik groeipijn heb…