Donderdagmorgen 26 spetember.
De koffiepot pruttelt op het fornuis. Ik dek de tafel, de regen klettert tegen
de ramen en terwijl ik de ontbijtbordjes op tafel zet, werp ik een blik in de
krant. Benieuwd wat er in het Britse Lagerhuis gebeurd is in het Brexit-debacle
kijk ik ook nog even op de NOS. Daarna open ik facebook en zie het gezicht van
mijn vriend Jim. Jim zit niet op facebook, twitter of welk ander sociaal medium
dan ook. Jim zit op Death Row En dus is zijn gezicht in mijn facebookfeed
uitermate slecht nieuws.
Het
betekent dat hij dood is of dat iemand hem dood wil maken. Het is tot mijn
verbazing het laatste. Gouverneur de Santis heeft een death warrant getekend voor
James M Dailey. Geplande executiedatum 7 november.
Toen ik 22
jaar geleden met Jim begon te schrijven, vroeg ik me vaak af hoe dit moment zou
voelen. Maar nu verwachtte ik het niet meer. Er zitten 341 mensen op Death Row
in Florida en er worden zo’n 2 à 3 executies per jaar uitgevoerd. Van die 341
mensen zijn er velen van wie het duidelijk is dat ze gedaan hebben waarvoor ze
veroordeeld zijn. Bij Jim is dat niet zo.
Er is namelijk geen bewijs. Er zijn slechts
verklaringen van medegevangenen die sindsdien toegegeven hebben dat ze een deal
hebben gekregen in ruil voor hun verklaring.
En er was de verklaring van de medeverdachte in zijn zaak die verklaard
had dat Jim de moord pleegde. Een verklaring waarvan hij inmiddels meermalen
heeft verklaard dat hij vals was.
Er is DNA-materiaal
in de zaak getest. Jims DNA is niet gevonden. Ondertussen probeert in Texas een
man de staat zo ver te krijgen dat ze DNA-materiaal testen in de zaak waarvoor
hij op 20 november geëxecuteerd zal worden.
Als ik
stilsta bij de vraag hoe ik 10, 15 jaar geleden gereageerd had op een Death
Warrant maakt me dat verdrietig. Ik weet vrij zeker dat ik direct in actie gekomen
was. Dat ik toen nog oprecht geloofde dat dit te veranderen was. Dat ik er iets
aankon doen. Dat dit een vergissing moest zijn, dat niemand een onschuldige wil
ombrengen. Nu ging ik een knuffel halen bij mijn man, appte ik een vriendin en
hield vervolgens een week mijn mond. Ik schreef Jim, dat wel. Maar alle woede
en verontwaardiging sloeg naar binnen. Alsof ik dacht dat als ik het niet
hardop zou zeggen het niet waar zou zijn.
Toen vond
ik een petitie gestart door zijn advocaten. Ik tekende en twijfelde over die handtekening.
Ron de Santis de gouverneur van Florida is een Trumpmannetje. Zouden
buitenlandse handtekeningen niet eerder tegenwerken? Het doet pijn om te zien
dat ik ergens mijn hoop verloren ben. En toen realiseerde ik me dat hoop ook
dat is, wat je doet tegen beter weten in. En als ik van iemand iets over hoop
geleerd heb, dan is het van Jim. Dat een mens een mens kan blijven tegen alles
in. Dat een mens kan blijven hopen tegen beter weten in. Dat een mens een ander
op kan beuren ook als ie het objectief veel slechter heeft. Dat ik een grote
doos met brieven heb die daar getuige van zijn.
Dus ik
deelde de petitie wel en voerde sindsdien een aantal mooie gesprekken over
liefde, dood en vriendschap. Veel hoop heb ik nog steeds niet maar als James
Milton Dailey op 7 november door de staat Florida met een dodelijke injectie
omgebracht wordt dan wil ik graag dat hij weet dat er mensen waren die in hem
geloofde en voor hem gevochten hebben. Dus wilt u de petitie tekenen? Wellicht wint
de hoop.
https://actionnetwork.org/petitions/james-m-dailey-is-innocent-stop-the-execution
Sinds ik deze column voor Kerk in Stad schreef heeft Jim een
temporary Stay of execution gekregen van 90 dagen. Zijn advocaten krijgen tot 30
december de tijd om een zaak bij de federale rechtbank voor te bereiden om zijn
onschuld te bewijzen. Dat betekent overigens niet dat het zeker is dat die rechtzaak
er komt. Tot nu toe zijn alle aanvragen om nieuw bewijs te mogen aandragen
afgewezen. Er is wel ruimte en lucht dus maar het tekenen van deze petitie heeft
absoluut nog steeds heel veel zin! Jim is nog steeds ‘on Death Watch’! Op 31
december kan er gewoon een nieuwe datum geprikt worden.
