Wat heeft de vastende vrouw nu geleerd?

Haleluja!

 Het is goede vrijdag. De paastijd is begonnen. Nog anderhalve dag vasten en dan kan de koffie gewoon weer zijn rechtmatige plek in mijn leven innemen. Ik heb de koffiepot al helemaal uitgewassen en zal morgen ook het espressoapparaat liefdevol reinigen. Ik heb er zin in, ik heb het volledig en totaal gehad met vasten. 

Leerde ik er iets van? Ik weet weer heel zeker dat ik heel blij word van goede koffie en dat ik na 6 weken ook nog steeds geen fatsoenlijk alternatief gevonden heb. Thee is best lekker. Maar thee is ’s middags lekker en ’s ochtends word ik daar vaag misselijk van (dat is een erfenis uit twee koffieloze zwangerschappen).Verder leerde ik nuttige dingen over vanzelfsprekendheid, maar kijk dat wist ik hier al. Ik ben trouwens met enige mildheid blijven vasten. Ik dronk in totaal 6 keer een stiekem bakje…. 

De belangrijkste les dacht ik gisteren? Dat vasten voor mij misschien wel gewoon niet zo’n goed idee is. En zeker niet in iets dat me niet hindert en wel blij maakt. Vasten speelt misschien wel net iets te goed in op mijn vermogen om het me zelf moeilijk te maken. Ik ben er op de een of andere manier heel goed in om de lat voor mezelf net wat hoger te leggen dan die voor een ander.

Mezelf 6 weken iets ontzeggen, zet dingen in mijn brein aan die ik juist uit aan het zetten was. Ik ben bijvoorbeeld het afgelopen jaar heel hard bezig geweest met rijles. Dat deed ik eerder al vaker maar deze keer lukt het. Dat rijbewijs is er nog niet maar voor het eerst geloof ik dat het gaat lukken. En daarvoor moet ik heel anders tegen mezelf praten dan ik gewend ben. Aanmoedigend, positief, aardig. Vaste opmerking van de instructeursstoel als ik weer eens hevig mopperend achter het stuur zit. ‘Helpt het? Nee? Stop er dan maar weer mee.’

Hij is niet de enige die me het afgelopen jaar op dit front heeft uitgedaagd. En langzaam landt het. Ik mag mezelf iets gunnen, ik mag fouten maken, ik mag iets niet weten en daar ontstaat de ruimte voor groei. Leer je autorijden, schrijf je weer en danst de dagen door.

En dan ga je vasten omdat je dat idee zo mooi vindt (en dat is het ook). En dan wil je eigenlijk een nieuwe fiets maar denk je: als ik nou een nieuwe koop als ik mijn rijbewijs haal. Want een beloning is motiverend toch? En dan gaat je fiets stuk en denk je: Nu ga ik hem niet meer laten maken want ik koop binnenkort een nieuwe. En vervolgens voel je je iedere keer dat je op je fiets zit een sukkel omdat je niet kan autorijden. En voor je het weet heb je voor het eerst het gevoel dat je NU GAAT STOPPEN MET AUTORIJDEN OMDAT JE EEN IDIOOT BENT DIE HET TOCH NOOIT GAAT LEREN. 

Ik ben gewoon wel goed in het me ontzeggen van dingen. Dat hoef ik niet te leren. Ik mag wel oefenen op bedenken wat ik nodig heb en hoe ik regel dat ik dat ook krijg. Ik mag me zelf gewoon dingen gunnen. En daarvoor wacht ik dus niet op carnaval maar ik ben gewoon al begonnen. De laatste rijles? Die ging gewoon weer lekker. Ik nam een kopje espresso van te 

voren en zei even 5 minuten lieve, bemoedigende dingen tegen mezelf. En die nieuwe fiets? Die wordt zo bezorgd. Die heb ik verdiend omdat ik er iedere dag op fiets. Meer hoef ik er niet voor te doen…………………………………………..

Veranderen...

Ik ben nogal geobsedeerd door woorden. Ik ga aan van woorden. Ik schrijf ze graag, ik hoor ze graag, ik lees ze graag, ik spreek ze graag en ik jat ze graag. Serieus, deel met mij een mooie quote en de kans is groot dat je die later op mijn wc-deur terugleest. Gelukkig is woordenschat een publiek bezit (al is copyright wel een heel mooi fijn dingetje waar je serieus mee moet omgaan. Ik jat dus met mate!)

Ik bewaar en deel die quotes die me aan het denken zetten, die me een intuïtief: ‘dat is waar’-gevoel geven (en vervolgens ben ik soms nog weken aan het puzzelen wat er waar is en waarom. Ik zei het al: ik ga aan van woorden). Soms kom ik een quote tegen die me even in mijn maag stompt. Die deel ik meestal niet, daar kauw ik eerst in stilte op. Vorige week zag ik er zo een.

“Veranderen is soms pijnlijk, maar niet veranderen is vaak pijnlijker”

Een vriendin deelde hem. Zij gaat door heel pijnlijke veranderingen. En omdat ze een van de sterkste vrouwen is die ik ken, heb ik haar die veranderingen jaren buiten de deur zien houden met alles wat in haar is. Omdat het heel pijnlijk is en het aller pijnlijkste is, lijkt me, dat het niet anders kan.  Nee dat het niet anders is. Het is wat het is…..

Dus dat deze quote aankwam, weet ik aan empathie. Tot ik me zelf hoorde denken: “Het klopt niet, alle verandering is pijnlijk, ergens”. Tenminste als je, zoals ik, eigenlijk helemaal niet van veranderingen houdt. Mijn liefste vriendinnetje is dat al 37 jaar, mijn lief is na 26 jaar ook nog de leukste, als mijn ouders vroeger een nieuwe auto kochten, moest ik huilen en ik heb van mijn 8^e totdat de V&D vorig jaar failliet ging ieder bezoek aan La Place een broodje kruidenkaas gekocht, want dat vind ik lekker. Winkels die verhuizen, nieuwe meubels, een andere kleur op de muur. Ik kan daar hevig mopperig van worden.

En nu verander ik. Omdat dat tijd werd. Omdat ik mens ben en groei. Omdat me dingen overkwamen, omdat ik de groei opzocht en onderweg mijn grenzen tegenkom en verleg, omdat ik echt meer te bieden heb aan de wereld dan ik nu geef en omdat er wat angsten om zeep geholpen moeten worden. En ik moet zeggen: Deze verandering is heerlijk. Ik geniet met volle teugen. Ik ben oprecht nieuwsgierig naar wat de toekomst brengt en ik heb er (meestal) ook vertrouwen in. Kortom deze verandering is in niets te vergelijken met de veranderingen die mijn vriendin in gang moest zetten. En toch…..

Toch heb ik op gezette tijden het gevoel dat er een brok verdriet in mijn buik zit, kan ik soms hevig verlangen naar mijn hoofd op oma’s schoot en zit er in mijn grote levensvreugde soms een diepe pijnlijke scheut weemoed. Ik weet het aan het verdriet dat er ook gewoon was het afgelopen jaar. Dat is ook een relatie tussen pijn en verandering. Pijn veroorzaakt verandering maar ik vermoed toch ook dat verandering vaak pijn doet.

 Want in alle veranderingen laat ik iets achter. Een droom, een angst, een zelfbeeld, een gewoonte, een troost. Ze hielpen misschien niet, maar ze waren wel vertrouwd en daardoor veilig. En de vrouw die ik toen was, komt nooit meer terug. 

Een beetje zoals ik niets liever wil dan dat mijn kinderen opgroeien tot gelukkige, zelfstandige, zelfdenkende mensen die zich kunnen redden in de wereld. Echt, als ik 1 ding in mijn leven kon afdwingen dan koos ik dat. Het is wat ik het allerliefste wil. En ze zijn al een heel eind op weg. Ze groeien en bloeien voor mijn ogen maar wel steeds een stukje verder bij mama vandaan. Kende ik 10 jaar geleden ieder stukje huid beter dan dat van mezelf, nu ruiken ze soms gewoon even vreemd. Ook dat doet zeer, echt zeer en dat slaat nergens op want het is de bedoeling. Nuttige quote van de lief: Het enige alternatief voor groter worden, is niet groter worden. En als je het zo zegt dan neem ik de pijn met liefde voor lief. En dat geldt dus ook voor mijzelf. Het enige alternatief voor groeien is niet groeien en dat is geen alternatief. Dus ik geniet gewoon door en aai mezelf even over de bol als ik groeipijn heb…  

Bijen houden! Wat doe je dan eigenlijk?

De lente is begonnen, de zon schijnt regelmatig, de bloemetjes bloeien en mijn bijtjes gaan weer de hort op! Dat betekent dat ik me weer in mijn pak mag hijsen en een goed excuus heb om in de kast te kijken. Maar wat doe ik daar nu precies? Ik heb zo langzamerhand een redelijk lijstje van mensen die heel graag een keertje mee willen en ik ga mijn best doen om zo af en toe een excursie te organiseren maar voor het geval dat dat niet lukt en ook voor de mensen die bijen in theorie een heel stuk leuker vinden dan in de praktijk, ga ik het toch eens opschrijven. Wat doe ik nou met die beesten?

Maar eerst de disclaimer: Over bijenhouden worden boeken volgeschreven en dit wordt geen boek dus er mist informatie. Wil je meer lezen. Haal zo’n boek of boek een cursus!

Disclaimer 2: Er is niet 1 manier om bijen te houden. Sterker nog het gerucht wil dat als je een vraag aan 10 imkers stelt, je 11 antwoorden krijgt en mijn persoonlijke ervaring is dat dat klopt. Dus ben je het niet eens met wat ik doe? Reageer gerust dan voeg ik het toe in mijn ladebakje meningen waaruit ik kan kiezen!

En dan naar de kast. Dat is eerst thuis een hoop materiaal verzamelen. Vorige week was het tijd voor een uitgebreide voorjaarscontrole en toen nam ik mee:  Mijn overal, handschoenen, kastbeitel, ramenlichter, veger, 6-ramer (een klein bijenkastje),4 ramen met verse kunstraat, beroker met tabak, pen, papier, telefoon om foto’s te maken. 

En wat ga ik nu doen als ik bij de kast ben aangekomen? In principe vooral veel observeren. Wat gebeurt er? Hebben ze iets van me nodig? Eerst even op de vliegplank kijken. Is het druk? Komt er stuifmeel binnen? Ja het vliegt af en aan en de bijen storten zowat neer van de knalgele pollen. Je kunt stuifmeel heel goed zien zitten aan de poten van de bij. Het kan allerlei kleuren hebben en is voor de voeding van de larven van groot belang. Pak aan en handschoenen aan (zonder handschoenen imkeren is wel een ambitie maar niet bij de eerste controle van het jaar..)

Beroker aansteken. Bijen houden niet van rook. De geur van rook zorgt dat ze zich in de kast terugtrekken en dat werkt prettiger. Door de doorzichtige afdekplaat kan ik zien hoe druk het is. Het ziet er goed uit. Mijn volk groeit en is nu bijna even groot als Jetskes volk dat er naast staat. Nu hebben we bij een heel vlugge inspectie 2 weken geleden bij mij al broed gezien en bij haar nog niet dus het grote plan van vandaag is controleren of haar volk nog moergoed is (of er nog een koningin is).

Ik trek de dekplaat weg dat gaat niet makkelijk. Bijen bouwen niet alleen met was, ze plakken de kast ook aan elkaar met propolis, kithars gemaakt van bomenhars. Ruikt heel lekker en is een natuurlijk antibioticum en antischimmelmiddel. Om hem los te maken gebruik ik de kastbeitel (stiekem is dat gewoon een plamuurmes, ik heb een piepschuimkast dus ik hoef niet zo veel kracht te zetten als bij een houtenkast).

Nu gaan we in de kast kijken. Er hangen 11 ramen in waar van alles op kan gebeuren. Ik hang raam 1 (leeg wel door de bijen uitgebouwd) in mijn 6ramer. Nu kan ik raam 2 bekijken en opschuiven naar vak 1. Ook de ramen zitten vast dus daar zet ik de ramenlichter op. De werkbijen werken over het algemeen rustig door als je het raam uit de kast haalt. Ze kunnen ook niet vliegen, dat scheelt. Het raam moet dus boven de kast blijven. Valt er een af, gaat hij niet verloren. Zeker omdat ook mijn koningin er op kan zitten, en zonder haar geen volk! 

Raam 2 is een voerraam, wat gesloten voer (met een wasdekseltje erop) (vermoedelijk nog wat in het  door mij in het najaar gevoerd suikerwater). Maar er is ook open nectar en stuifmeel. Die nectar wordt dus uiteindelijk honing! Er wordt gehaald. Op raam 3 zit het eerste broed. Gesloten broed dat dikker is dan normaal broed. Hier komen darren uit (mannetjesbijen). Ik vertel wat ik zie. Jetske schrijft het op en als we in haar kast bezig draaien de zaken om.

 En vanaf raam vier begint mijn broednest. Het raam ziet er uit alsof mijn bijen de bijenboekjes ook gelezen hebben. Gesloten broed in het midden met daarom heen open broed. Je kunt (ook op de foto), de dikke witte larven zien zitten en daarom heen de eitjes. (ook te zien op de foto. Witte streepjes!) Een raam Brias (broed in alle stadia). En zo ga ik een aantal ramen door. En daar loopt ook Max, mijn koningin mooi nog meer eitjes te leggen. Alles gaat zijn gangetje. Ik ben tevreden en vervang slechts 4 oude vieze ramen aan het uiteinde van de kast door 4 ramen nieuwe kunstraat. Kast weer dicht en even op de varroala spieken. Sinds de jaren 80 hebben honingbijen in Nederland last van de varroamijt een parasiet die op de bij leeft en zijn eitjes legt in het broed. Varroa maakt de bijen gevoelig voor allerlei ziektes en bij een ernstige besmetting is je volk niet meer te redden. Ik heb daarom in december de bijen met oxaalzuur behandeld. Mijten leven niet zo lang en dode mijten vallen de kast uit daarom kan ik onder in de kast een la schuiven waarop ik de mijten kan tellen. Na een week ligt er niks. Ik ben tevreden!

 

Kast dicht en door naar Jetskes Kast. Daar is het iets spannender. We weten niet of er een moer is. We denken van wel. De bijen lijken ontspannen bezig maar toch maken we  eerst een plan. Wat doen we als er geen broed is? We besluiten dan een broedraam van mij in Jetskes kast te hangen. De bijen zullen daar dan een nieuwe koningin uitbroeden. Het was niet nodig. We hebben al snel een Brias raam te pakken en even later loopt koningin Combee zelf over het raam! Kun je haar zien? Een merkje heeft ze nog niet. Dat klusje volgt dit voorjaar ook nog. Ook deze kast is dicht. Tijd voor thee en tevredenheid!     

Volgende week weer kijken en als het weer een beetje meezit de honingkamer erop!