Lijstjes

Meer dan normaal denken aan de dood. Er zijn van die checklists waarop je kan zien dat je depressief bent. Maar ik bedacht me van de week dat het misschien handig is om een eigen checklist te hebben: een wat subtielere. Ik weet bijvoorbeeld dat ik me zorgen moet maken als ik de neiging heb om “wie moet er nu weer wat van mij” te gillen als de telefoon gaat (ook als ik het eigenlijk niet druk heb). De optie dat er iemand belt met iets leuks bestaat dan even niet. Vervolgens lukt het me niet om mijn dagelijkse routines gewoon te doen. Want mensen, een borstel door de wc pot halen is echt heel veel werk. Ook keihard oordelen over mensen die ik niet eens ken is een valkuil. Het nare is dat ik dat als ik me goed voel gewoon echt niet meer doe. En dat ik daardoor vaak heel leuke gesprekjes heb met mensen die heel anders zijn dan ik zelf. En als ik ergens van opknap dan is het van verbinding met anderen.

Daar heb ik trouwens ook een lijstje voor nodig. Dingen die goed voor me zijn. Ik heb namelijk jaren het verkeerde lijstje meegesleept.

Het lijstje met dingen die ik denk dat ik nodig heb als ik echt somber ben:

Eten

Snoep

Iets nieuws om te KOPEN

Tijd voor mezelf

Gemak

Een lekker simpel boek

Verhalen van mensen die nog zieliger zijn dan ik op het internet

TV
Een schop onder mijn kont.

Een knus gezellig grotje om in alleen te zijn

Allemaal dingen waar op zich niks mis mee is. Maar allemaal dingen waarmee je jezelf afsluit van lieve mensen, van de wereld, van je eigen leven, van je eigen gevoel,van je zelf. Ik ben, kortom, voortdurend onbevredigd op zoek naar afleiding. Dus nu ben ik zover dat ik weet wanneer ik uit moet kijken en weet wat ik niet moet doen. Wat helpt wel?

Praten, niet goed! roepen als iemand vraagt hoe het gaat. Geen gedachten diep wegstoppen

Op vaste tijden echt lekker eten. Geen snelle happen maar een goede als ik echt trek heb.

Buiten zijn, de zon meepikken als die er is en anders de daglichtlamp gewoon echt aan doen 's ochtends.

Een routine gewoon weer oppakken als ie verdwenen is. Zonder zelfkastijding omdat ik slecht was.

Iets maken. Het hoeft niet af het hoeft niet mooi, maar knutselen, fröbelen en uitvinden maken me blij. De frutsels in de kast opnieuw rangschikken werkt ook.

Delen, wel iets weggeven. Een knutsel, iets uit de keuken, een complimentje of een glimlach.

Dankbaarheid. Ik heb jaren gevochten tegen het idee van dankbaarheidslijstjes. Het leek me typisch zo'n techniek om mensen te houden waar ze zijn. Maar er is zo veel om dankbaar voor te zijn! En het helpt!

Kijk en nu heb ik iets gemaakt, met mijn daglichtlamp aan, wat ik met jullie gedeeld heb, mag ik dan nu even zinloos zappen?

Selluf doen

Het gemiddelde 2 jarige kind komt op een gegeven moment in het stadium waarin het dingen ´selluf´ wil doen. De meeste mensen groeien daar weer over heen en voor sommigen is het chronisch. Ik vrees dat ik daar bij hoor. Ik had pas echt in de gaten hoe diep deze behoefte zit toen ik een paar jaar geleden een lifelist maakte met 100 dingen die ik graag zou willen doen. Mosterd maken, kaas maken boter, maken, vis fileren die ik selluf heb gevangen, broodbakken: ik wil het kunnen. In de loop der jaren heb ik er aardig wat kunnen doorstrepen. Sommige dingen doe ik één keer en andere zijn een terugkerend ritueel. Ik heb in geen jaren mosterd gekocht bijvoorbeeld. Gisteren maakte ik seroendeng. Zondag hadden we een bizar leuke maar super drukke dag gehad bij Zpannend Zernike waar de hele familie Laauwen assisteerde bij de open dag van Sron. Ik had voor minstens een week aan sociale interacties in een dag gestopt en was dus gisteren gevloerd. Nou tank ik nergens zo lekker van bij als lekker rommelen in mijn keuken dus de seroendeng van het blog van Kayotic kitchen moest gemaakt. Ik kan je nu al vertellen dat het een blijvertje is (zoals het merendeel van haar recepten, trouwens). Simpel, lekker en snel en aangezien de seroendeng er hier altijd heel snel doorheen gaat is het ook nog een nuttig recept.

En toen ik toch in de keuken bezig was besloot ik om ook het gevecht met de appels en de stoofperen weer aan te gaan. De oogst is zo overvloedig dat ik 's nachts van het fruit in de tuin droom. Ik weckte een ketel vol met appelmoes en stoofperen en toen man thuis kwam plukte hij weer een emmer druiven. Om 10 uur 's avonds stond de keuken vol met potten en flessen en waren wij wederom gevloerd. Trots maar gevloerd....

Marieke

P.S. Ik wilde eigenlijk een blog schrijven over het waarom van zelf doen, maar dat moet nog even rijpen geloof ik.

P.S 2. Ik las mijn eigen lifelist blog op mijn andere blog weer eens door en dat was eigenlijk een heel goede post. Ik moet lachen om nummer 5 leren wecken. Da's gelukt en Elianne voegde een week aan een klooster toe. Dat gaat er vast eens van komen. Het weekend was heerlijk! (Zie vorige blog).

Assisi aan de Maas

Het afgelopen weekend ging ik 8 keer naar de kerk, het afgelopen weekend was ik bij de Franciscaanse broeders in Megen. Ik was een beetje zenuwachtig van te voren. Ik wist niet wat ik kon verwachten en een minderbroedersklooster lag ver buiten mijn comfortzone. Maar ik verwachtte ook wat te leren, te ontdekken en te ervaren en dat deed ik ook. Maar niet wat ik verwachtte (het gekke is, nu ik terug ben, kan ik moeilijk terughalen wat ik precies verwachtte, maar ik vermoed iets met een zekere striktheid en rust, ernst misschien en zwaarte).
Wat ik wel leerde? Heel veel en nog lang niet alles is helemaal concreet of in woorden uit te drukken. Misschien heb ik ook dat wel geleerd dat je niet alles in woorden hoeft te vangen. Verder heb ik, tot mijn grote dankbaarheid weer geleerd, dat mensen ècht maar dan ook ècht niet in hokjes passen. Ik begin zo langzamerhand te vermoeden dat mensen die echt heel goed in een hokje passen daar met heel veel moeite in geklommen zijn omdat ze denken dat dat moet van iemand.

Ik leerde ook dat regels richtlijnen zijn en dat mijn regel volg gedrag minder een persoonlijke eigenschap is als wel een protestants karaktertrekje. Mijn hele groep had er last van. Wij willen regels en die dan altijd volgen. Dat kan dus niet. Rust was er ook niet althans voor ons wel maar voor de broeders minder. Er werd gewerkt gestudeerd en geherderd. Iedereen vloog er in en eruit. Van de 10 aanwezigen zagen we er soms 2 in de kerk. Kijk en zo wordt met een beetje meer regelmaat en aandacht leven echt haalbaar. Lukt het niet dan lukt het niet. Maar in de kerk ben je er helemaal. Een stilte van 10 minuten is heel gebruikelijk, maar als je amen zegt kun je verder... Deze broeders schakelen met de snelheid van een lichtknopje.

De grootste les? Gastvrijheid. In Megen zijn er altijd gasten. Gasten die slapen in dezelfde gang, vieren in dezelfde kerk, wandelen door dezelfde tuin en eten aan dezelfde tafels. Nu is er heus wel wat ruimte en tijd afgeschermd maar heel onopvallend en heel minimaal. Ik dacht dat ik een heel eind gekomen was met mijn gastvrijheid, maar elke dag gasten en daar echt mee in gesprek gaan? Ongelooflijk.... Het is een weekend waar ik al de hele week mee bezig ben, een plek waar ik nog eens terug ga keren.

Maar ook een plek waarvan ik het heel bijzonder vind dat die er nu ook is. Ik weet dat terwijl ik dit schrijf in het koor van de kloosterkerk het middaggebed gehouden wordt. Zoals elke dag..

Schrijver

Ok, schrijf even op dit krijtbord wie je bent en wat je doet en dan maken we een foto. Die foto vond ik om eerlijk te zijn niet zo'n probleem Wie ik ben, weet ik wel, maar wat ik doe? Op één krijtbord? Het was een vrij existentiële vraag en ook de vraag die me een beetje zenuwachtig maakte over het hele evenement. Een dierbare vriendin had mij meegesleurd naar een feest van haar vrouwelijk ondernemers netwerk. Ik heb diep ademgehaald, moeder, fietslerares, gastvrouw, taartenbakker bedrijfscommissaris en mosterdmaker verworpen en het toch opgeschreven.

Marieke Laauwen, Schrijver. Want met hoeveel weerzin ik me soms ook naar mijn toetsenbord sleep, hoe onzeker ik soms ben over de resultaten uiteindelijk ben ik schrijver. Best een goede als ik dat voor een keer eens mag zeggen.

Vanaf toen kon het alleen maar beter worden. Op een ondernemersborrel voor vrouwen blijkt niemand zich om te draaien als je vertelt dat je de laatste paar jaar relatief veel tijd aan je kinderen besteed hebt. Ik heb wat geleerd en ik heb veel nagedacht. Al tijdens de avond en ook daarna. Toen ik thuis kwam en het nieuwe blad MeerTaal op de mat vond. Met een column van mij met het adres van dit blog eronder. Schrijven dus. Hier en elders... Lees je mee?

Kerk in Stad column in licht verbeterde versie ;)

En weer een vakantiecolumn. Ik maakte namelijk afgelopen week een van de beste reizen van mijn leven. Objectief gezien stelde het misschien niet zo veel voor. Ik vloog een nachtje naar Londen heen en weer. Subjectief gezien was het een Big Deal. Ik ging namelijk helemaal alleen. Van te voren ontdekte ik dat dit bij anderen een van twee reacties oproept. “Wow, dat wil ik ook” of “Wilde er niemand met je mee?”

Ik had alleen op vakantie al lang heel hoog staan op mijn lijst van dingen die ik ooit wil doen (samen met onder andere vis leren fileren en een keer een preken in de kerk) en deze keer viel alles samen. Op een avond waarop ik veel te laat naar bed ging (omdat eindelijk zelfs de cavia gestopt was met zeuren en ik genoot van de stilte) zag ik op twitter dat Brene Brown naar the School of Life in Londen kwam (Londen is mijn stad, Brene Brown is een van mijn helden en the School of Life fascineert me in hoge mate). Dus ik ging alleen op reis en het was nog beter dan ik verwacht had.
Nu moet ik echt op mijn lip bijten om u niet te gaan vertellen wat ik allemaal deed of naliet. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik de perfecte Londentrip had samengesteld.

Maar het punt is, dat is niet zo. Het is mijn meest perfecte trip en dat maakt alleen reizen zo fantastisch. Je doet waar jij behoefte aan hebt en dat voedt de ziel op een spectaculaire manier. Ik zag kunst die me veranderde, ik sprak met mensen die een leven leiden dat totaal verschillend is van het mijne en met wie ik toch even echt contact had. Ik wandelde uren door een ander leven. 's Avonds stond ik in de meest Engelse rij ooit. (500 mensen op de stoep met een glaasje witte wijn in de hand) en toen ik eenmaal binnen was deed ik mee aan de ademhalingsoefeningen van de Choir with No Name een Engels koor van dak- en thuislozen (Wie mij een beetje kent, kan waarschijnlijk wel raden dat dit ook een Big Deal was). We zongen There is something inside so strong en dat paste naadloos in mijn trip.

Dat was het doel van alleen reizen. Het doel van even een stapje uit mijn dagelijkse leven.

Even mijn kern voelen en voeden. Heel diep de hele wereld inademen en me onderdeel voelen van een groter geheel dan mijn gezin. Wat je soms vindt in een dienst of in een museum. Soms moeiteloos, soms moet je er voor werken. En je hoeft er natuurlijk niet voor naar Londen. (Al zou ik dat, als het kan zeker aanbevelen) maar je kunt er ook een uurtje even uitstappen en in de zomer is het zo veel makkelijker. Ga een uurtje Helmantel kijken in de Martini. Kijk kunst in de Der Aa-kerk, ga naar Het Groninger Museum. Doe je dagelijkse boodschappen eens in de Aziatische supermarkt aan de Korreweg. Doe een stadswandeling in je eigen stad. Koop een andere krant dan je gewend ben. Zet de televisie een dagje uit en ga tekenen (juist als je denkt dat je dat niet kunt. Zoek een orgelconcert in de agenda van dit blad en luister. Of als je echt de deur niet uit wil. Google Brene Brown en luister naar haar TEDtalk (of luister naar zo maar een TEDtalk). Voedt je ziel, het leven wordt er beter van!

Deze column verscheen eerder in Kerk in Stad nr 14 die verscheen op 12 juli 2013

Something inside so strong

Vorige week woensdag heb ik iets opmerkelijks gedaan, ik heb gezongen. Zonder me al te erg druk te maken over hoe het klonk. Ik heb meer aandacht besteed aan hoe het voelde.

Ik deed vorige week woensdag nog meer opmerkelijks. Ik stapte moederziel alleen in een vliegtuig, bezocht een museum in mijn eentje en liep door mijn absolute lievelingsstad met maar 1 ding op mijn to do lijst. 19.00 Conway Hall, sermon on courage by Brene Brown. En als ik nu terugkijk op die dag springt toch het zingen er boven uit. Ik zing namelijk niet.

Ik vind het lastig toon te houden en dat betekende dat ik bij het zingen op de basisschool altijd beducht moest zijn op de meester. Hij had de neiging door de klas te lopen en bij een onzuiverheid hard op de tafel te slaat en stop te roepen. Ook had hij de neiging met bordenwissers te gooien als iets hem niet aanstond. Zingen was voor mij nooit geheel stressvrij. Ik zong dus niet. Ik heb nooit veel begrepen van alle lyrische commentaren op de prachtige liederen die er in kerkdiensten gezongen worden. Zingen is namelijk niet een activiteit waarin ik me verlies. Er zijn een paar liederen die ik goed genoeg ken om met enige vreugde te zingen. Toen ik zo'n nummer wilde zingen bij de doop van mijn dochter zei de dominee: 'He bah, zo'n simpel jubel geval..”

Au. De angst om te zingen zit diep. Zo diep dat toen ik als student logopedie nodig had voor beginnende stemknobbels ik 10 sessies extra nodig had voor ik de simpele nazingoefeningetjes durfde te doen die de logopedist nodig vond. Als ik mijn mond open deed kwam er gewoon geen geluid uit. De kinderen hebben me, zoals kinderen dat doen over een groot deel van de drempel geholpen. Wij zingen en we doen gek maar muziek op schoot was helaas op een dag dat ik verhinderd was. Wat jammer nu.

En toen vond ik mezelf op de 3e rij in Conway Hall om te luisteren naar de seculiere preek die daar georganiseerd wordt door The School of Life. Schaamteonderzoekster (en persoonlijke held van mij) Brene Brown spreekt over moed. Er liggen orden van diensten op de stoelen.

Met twee hymnes aan de binnenkant. Oké, daar had ik niet op gerekend. Er is een koor ook. Op het moment dat de koordirigent zich tot de zaal richt, zie ik dat ik inde problemen zit. Deze man gaat ook ons dirigeren, met heel veel enthousiasme. En deze man legt uit dat The Choir With No Name een koor is voor mensen die te maken hebben met dakloosheid. Er staan hier dus straks daklozen te zingen, mensen die veel meer excuses hebben om niet te zingen dan ik.

Ik kan niet meedoen. Maar ik heb toch niet helemaal een vliegtuig genomen om hier over moed te horen om nu af te haken? Dan kan ik net zo goed naar huis. Ik besluit te zingen....

De dirigent richt zich tot te zaal met de mededeling dat we eerst ademhalingsoefeningen gaan doen..

Do the biggest yawn you've ever done and sing OEEEEEEEE..

En ik liet het over mee heenkomen en toen zette het koor in:

Something inside so strong
I know that I can make it
Though you’re doing me wrong, so wrong
You thought that my pride was gone
Oh no, there's something inside so strong
Oh oh oh oh oh oh
Something inside so strong

The more you refuse to hear my voice
The louder I will sing

En hoe luider ik zong, hoe meer ik het geloofde:

Brothers and sisters
When they insist we’re just not good enough
Well we know better
Just look ‘em in the eyes and say
We're gonna do it anyway
We're gonna do it anyway
We're gonna do it anyway
We're gonna do it anyway
Because there’s

Something inside so strong

Achtendertig

Vroeger blogde ik veel en dat is nu geweldig leuk, want daardoor herinner ik me deze verjaardag veel beter en genoot ik dus extra van mijn topverjaardag vandaag. Want dat is de tegenhanger om mijn lief recht te doen moet ik dus nu ook bloggen. Hij heeft me enorm verrast vandaag, met geweldige cadeaus die niet op mijn lijstje stonden. Nog even terug komen met gebak voor de koffie en een lekker etentje met de kinders. TOP verjaardag! 

P.S. Ook toen deugde hij al

Take that, Jet

Het is duidelijk dat ik geen èchte journalist meer ben. Ik ga namelijk over Jet Bussemaker schrijven en de waan van de dag is al 38 rellen verder. Ik kon niet eerder over Jet Bussemaker schrijven omdat Jet mij terug naar mijn aanrecht gestuurd had. En ik ben gegaan.

Ik geloof dat ik daar zelf nog het meest geschokt door ben. Ik weet dat politici de neiging hebben om domme dingen te zeggen over dingen waar ze geen invloed op hebben omdat dat blijkbaar makkelijker is dan intelligente beslissingen nemen over dingen waar je wel invloed op hebt. In het verleden reageerde ik daar vaak op de dag zelf nog op. Zie hier bijvoorbeeld de onzin die de vorige minister van onderwijs uitkraamde.

En toch werd ik enorm geraakt toen mevrouw Bussemaker zei dat ik me moest schamen voor het feit dat ik op dit moment bijzonder weinig werk. Of eigenlijk vooral door de reacties daarop. Want ineens was iedereen het ermee eens en vertelde het aan mij. Blijkbaar lijk ik zo weinig op een op de zak van haar man terende vrouw dat ik vanzelf had moeten begrijpen dat het niet over mij ging maar over andere luxepoppetjes. Zelfs mijn krant zei dat het natuurlijk wel waar was dat ik mijn waarde moest bijdragen aan de maatschappij. Dus als vrijwillige gastvrouw in het CJG draag ik niets van waarde bij, wanneer ik allochtone vrouwen fietsles geef niet en het is ook beetje sneu om je kinderen zelf van school te willen halen. Nu vind ik zelf die dingen waardevol en houden manlief en ik het al 23 jaar samen uit en heeft mevr. Busssemaker niets te maken met hoe wij het hier thuis geregeld hebben. Ik wil me helemaal niet verdedigen want de aanval is de beste verdediging. En ik ben goed in de persoonlijke aanval, maar ik wil dat niet. Dus moest ik op mijn vingers zitten toen iemand op een een online forum zei dat zij ook altijd vier dagen gewerkt had en dan moest je gewoon goeie afspraken maken en een ouder op ouder af schema hanteren en ze was er zo blij mee na de scheiding... Het is zo makkelijk om te typen dat als je wat vaker thuis geweest was, je misschien niet gescheiden was. Het is makkelijk en fout. Ik kan namelijk net zo min oordelen over haar situatie als zij dat kan over de mijne.

Dus ik heb ook niet gewezen op het feit dat 80 % van de werkende ouders bij ons op het schoolplein teert op de tijd van hun ouders. Ik heb alleen in mezelf gegrinnikt toen een vooraanstaand journaliste tweette dat ze het probleem van werkende ouders niet zag want kinderen zaten toch de hele dag op school. En ik heb zelfs mijn mond gehouden toen ik, voor vrijwilligerswerk op bezoek was bij een ambtenaar van de gemeente die me met droge ogen vertelde dat hij in Groningen eigenlijk helemaal de weg niet wist en de wijken niet kende want hij woonde tenslotte in Friesland. Hij draagt iets van waarde bij omdat iemand hem betaald? Mij lijkt het eerlijk gezegd teren op de zak van de overheid en dus op ons aller zak. (Oeps nu schrijf ik het toch maar toen heb ik, met moeite, mijn mond gehouden, echt waar).

Ik ben lamgeslagen in een hoekje van mijn moestuin mijn wonden gaan likken. En heb me afgevraagd waarom dit nu zo zeer doet. En de reden is natuurlijk dat ik niet helemaal tevreden ben momenteel. Ik wil weer meer meedraaien en zou best graag weer een betaalde baan willen. En die vind ik even niet. Mijn eigen stomme rotschuld volgens mevrouw Bussemaker en misschien heeft ze daar wel gelijk in. Maar wie is zij dat ze daar iets van moet vinden? Als ik nu een baan onder mijn niveau aanneem vanwege het risico dat ik in een echtscheiding beland, neem ik een baan aan die anders vermoedelijk vervuld zou kunnen worden door iemand die op zijn eigen niveau werkt en nu misschien wel al een uitkering heeft. Zou dat nu een betere bijdrage leveren aan de wereld dan vrijwillige klussen doen waar mijn persoonlijkheid en mijn talent wel tot zijn recht komen? Ik heb besloten om in de tijd dat ik nu thuis ben te proberen juist zo veel mogelijk bij te dragen aan de maatschappij en te blijven groeien en ontwikkelen en ik haalde juist uit mijn vrijwillige bijdrage aan die maatschappij veel voldoening en de broodnodige eigenwaarde. En toen zei de minister dat ik me moest schamen en dat deed ik.

Tot ik me herinnerde dat ik juist in het persoonlijke groeiplan heel veel tijd genomen om te leren over schaamte en dat als Minister Bussemaker een half uurtje van haar tijd besteed had aan het zien van deze Tedtalk, ze geweten had dat je nooit iemands gedrag kan veranderen door hem te beschamen. En vervolgens heb ik mijn hoofd geheven en mijzelf een schouderklopje gegeven omdat mevrouw Braafhart los het plein rondfietst. Take that, Jet!