Lessen uit de keuken

Een vriendin van me linkte op facebook naar deze blogpost. Ik las hem hevig knikkend. Ik heb zo'n kind. Sterker nog, ik heb er twee. De oudste rolde redelijk makkelijk de onderbouw door. Was wat langzaam door schrijfproblemen en kwam zo nooit aan pluswerk toe. Ons leek dat toen niet zo'n probleem. En toen kwam in groep 6 de weektaak. Mensen wat een ellende. Totale paniek: "Ik kan dit niet. Ik weet niet hoe dit moet. Straks maak ik een fout. IK WEET NIET WAT IK MOET DOEN." Toen leek ons plannen ook niet zo'n sterke kant. Nu zit ie in groep 8 en gaat het eigenlijk hartstikke goed. Sterker nog, terwijl ik me voorbereid op de middelbare school door middel van dit boek (aanrader), denk ik dat ondertussen planning een redelijk sterke kant van onze 11 jarige geworden is. Naast oefenen op school, remedial teaching en het aanleren van leertechnieken denk ik dat het gedeeltelijk toeval was. Toen hij 10 was besloot hij namelijk zelf dat hij wel wilde leren koken. Dus besloten we dat woensdag zijn kookdag zou worden. We zochten een recept uit, ik deed de boodschappen en hij ging aan de slag en leerde onder andere vooruitlezen (het is tamelijk zonde als je een half uur staat te wachten terwijl je saus pruttelt en dan bij leest: ondertussen snijd je de groenten). Hij leerde beter met tijd om te gaan (ondertussen heeft de kookwekker zijn weg naar de rest van het huis gevonden!), hij leerde een grote taak in kleine stukjes hakken en hij kreeg een hoop meer zelfvertrouwen (toen er een Italiaanse gast kwam eten maakte hij de lasagne) Na een paar weken kwam er een reactie van school. Het gaat zo goed met de weektaak. Ik piekerde me suf tot ik hem in de keuken bezig zag: “Even kijken wat moet ik eerst doen.”

Een schitterende toevalstreffer! Het leek mij vooral handig dat ie een fatsoenlijk bord eten kon koken!

Bagger

Wie wil schrijven moet bereid zijn slecht te schrijven. Het is een van de belangrijkste lessen die ik leerde bij het volgen van the Artists Way maar makkelijk vind ik het niet. Ik moet voor mijn doen vrij veel schrijven op dit moment. Het is allemaal bagger, denk ik, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik uit ervaring weet dat dat bagger gevoel meestal meer met mijn mentale toestand te maken heeft dan met wat ik daadwerkelijk schrijf. Dus toch. Mijn eigen regel van iedere werkdag een stukje vind ik even heel stom. Het is wel de enige manier om weer van mijn blokkade af te komen dus moet u het vandaag weer even met een gratis tip doen. Dat Artist Way boek is een fijn boek.

Marieke

Jij schrijft toch die stukjes

Ik schrijf, voor een journalist, vrij weinig maar ik schrijf een aantal columns. Zo af en toe word ik daar in het openbaar op aangesproken. Gisteren was het weer zo ver. Ik schrik er altijd van. Ik denk altijd nu gaat er iemand zeggen dat het helemaal niks is. Dat gebeurt nooit. Mensen spreken je aan om te zeggen dat ze het leuk vonden. Gisteren vervolgde de mevrouw die me op straat aansprak. Ik geniet altijd zo van jouw stukjes over opvoeden maar ik wist nooit wie je was. Toen wees een vriendin je aan en had ik je gezicht erbij. Dat stuk van die goed genoeg moeder: Pachtig..

Ik heb het even opgezocht: die column schreef ik in de herfst van 2012 voor Ouders in Beijum het blad van het CJG Beijum voor ouders, door ouders. Ik heb het even teruggezocht en ik moet er zelf ook van glimlachen. Dus hier een keer in de herhaling!

Goed genoeg

Ik heb zojuist een bladzijde vol leuke dingen om in de herfst te doen voor dit blaadje geschreven. Ik schreef terwijl de kinderen op school waren. De meeste tips en ideeën voer ik nog uit ook. Het is dus heel makkelijk en verleidelijk om me in een leeg en enigszins opgeruimd huis een topmoeder te voelen. Dat gevoel heb ik ook af en toe nodig. Om de moed erin te houden. Als ik weer doormodder en volkomen uit mijn slof schiet omdat zoon weer zijn gymtas kwijt is maar ik eigenlijk boos ben over een naar telefoontje van een half uur geleden. Of wanneer mijn dochter treurig zegt dat alle activiteiten die ze een paar weken geleden blij had aangedragen nu vol zijn en ze nergens op zit omdat ik het weer eens vergeten ben. Als ik andere mensen gezellig door de Albert Heijn zie wandelen met hun kinderen en ik de mijne voor de tv geparkeerd heb omdat ik even rust aan het hoofd wil terwijl ik een avondmaaltijd bij elkaar sprokkel. Het gevaar van het opschrijven van leuke blijmoedige knutseltips is natuurlijk dat jij denkt dat ik denk dat ik een topmoeder ben. En dus een hekel aan me krijgt. Ik hoop dat dit stukje voor geruststelling zorgt. Ik ben niet meer dan een goed-genoeg-moeder, ongetwijfeld net als jij!

Marieke Laauwen

Ik op het internet........

Zondag is het Pasen. En dit jaar betekent dat dat ik weer mag facebooken (ja, ik weet dat het nog veel meer betekent, maar dit blogje gaat over ik en het internet.....) Al een paar jaar probeer ik iedere veertigdagentijd te vasten. Twee jaar terug dronk ik 40 dagen geen koffie, vorig jaar liet ik alcohol staan en dit jaar zou ik niet zinloos internetten. Dat is niet helemaal gelukt. Dat wist u al natuurlijk want ik ben midden in de 40-dagentijd gaan bloggen. Ik vond het meer dan lastig, maar ik heb wel nagedacht over mijn verhouding tot het internet en dat is uiteindelijk voor mij het belangste aan vasten. Ik wil met andere ogen naar mijn eigen gedrag kijken, vaste patronen doorbreken en zo ontdekken wat echt belangrijk voor me is.

Wat ik deze weken ontdekte is dat het internet inderdaad veel tijd kost en heel interessant ik voel me niet zo schuldig over de tijd op facebook. Sterker nog, als ik zomaar een mooi boek lees heb ik daar veel meer moeite mee dan dat ik wat zinloos rondsurf. Rationeel gezien vind ik dat boek lezen echt minder erg dan dat webhoppen maar emotioneel gezien ligt het blijkbaar anders.

Ook grappig is dat niemand me sterkte wenste toen ik stopte met koffie of alcohol maar dat nu iedereen er iets over zei. Het is ook moeilijk. Koffie kun je gewoon niet drinken, alcohol ook maar niet internetten is net zoiets als diëten. Je kunt het niet helemaal uitbannen dus je moet de beslissing om het niet te doen iedere keer opnieuw nemen.

Ik had verwacht social media te missen. Ik facebook en twitter graag. Ik ben overdag veel alleen en online contacten zijn mijn equivalent van het praatje bij de koffieautomaat. Toch viel me dat redelijk makkelijk. Het waren de blogs de inkijkjes in het leven van totale vreemden die ik echt mistte. Het grappige is in feedly heb ik meer dan 1000 ongelezen blogs. Ik heb hem niet opengemaakt de afgelopen tijd. Ik heb wel stiekem andere blogs gezocht en gelezen soms eindeloos lang.

Ik had van te voren visioenen van wat ik met mijn tijd zou doen en gedeeltelijk kwamen die uit. Ik heb een stuk huis geschilderd gelezen geschreven en behoorlijk wat gehaakt maar mijn leven werd niet ineens magisch beter van niet internetten. Ik heb ook mijn record in alle spelletjes op mijn telefoon verbeterd bijvoorbeeld. En ik herinnerde me ineens dat ik toen ik studeerde en het internet nog iets was waarvan we dachten dat het misschien voorbij zou gaan (ja ik ben best oud ja) wel eens een stapel hele slechte bouquetreeks-boekjes kocht in de uitverkoop en die achter elkaar door las. Zo lees ik nu weleens blogs. En zo is niet het internet een probleem maar is er iets in mij dat me soms dingen laat doen die niet goed voor me zijn. Twee uur lang stiekem lezen over de dagen van iemand die ik niet ken is het equivalent van staand koekjes eten in de keuken. Koekjes eten is niet slecht. Om Brene Brown nog maar eens te citeren 'it aint what you do, it is why you do it'. Het internet is niet goed of niet slecht voor me het is er gewoon, net zoals chocolade-ijs chips en flessen wijn. Maar 'het eindeloos lezen over andermans leven in plaats van mijn eigen leven te leiden' mag op dit lijstje en ik ga gewoon verder met genieten van het internet. Met mate! 

P.S. Ik maakte de link naar het lijstje dingen die ik doe als ik depressief ben en zielige verhalen lezen op het internet staat er al op. Wat is dat toch, dat je eigenlijk best weet dat dingen niet goed voor je zijn en je het toch doet? 

Moderne huisvrouw

Gisteren voegde ik een nieuw label aan mijn tekst toe. Moderne huisvrouw. Als een soort van per ongelukke huisvrouw ( en dat is wat anders dan een ongelukkige) heb ik toch steeds meer zaken gevonden die mij redeloos gelukkig maken. Kringlopen, wecken, koken. Het huishouden doen nog steeds niet helaas. Vandaag de routine laten varen dus nu maar eens de ontbijtboel opruimen voor ik weer ga koken!

Luxe

Ik ben dol op bloemen. Bloemen in huis zijn een eerste levensbehoefte, echt. In de zomer haal ik ze uit de tuin. Ik vind het een ongelooflijk gelukmakende luxe om met een schaar de tuin in te lopen en er met een vers boeket weer uit te komen. Jaren was ik jaloers op Jane Brocket. Ieder voorjaar verschijnt op haar blog een waar tulpenfeest vanuit haar eigen kweekbedden. Dit jaar plante ik mijn eigen tulpenbed. Niet van zorgvuldig uitgezochte soorten bij een gerenomeerde kweker, maar twee zakken overgebleven, zwaar afgeprijsde, gemengde en daarna door mij te laat geplante, bollen. 200 stuks.. Vanochtend liep ik met een schaar de tuin in en nu staan ze op tafel. Volstrekte luxe!

Verhalen langs de kant van de weg...

Ik hoop dat het de bedoeling was, als het de bedoeling was hoop ik op twee streepjes. Eigenlijk ben ik gewoon ordinair nieuwsgierig. Wat doet deze Predictorverpakking in de berm van een parkeerplaats net voorbij Lille?

Overdenking

Gisteren was zoon in paniek. Hij had zijn oefen theorie verkeersexamen bijna niet gehaald. En meester had verteld dat kinderen die 550 voor hun cito halen, soms moeite hadden met hun verkeerstheorie. In mijn zoons hoofd werd dat: Meester zegt dat ik ga zakken voor mijn theorieverkeersexamen en dat betekent dat ik toch dom ben en dat iedereen me uitlacht.

Meester bedoelde: als je slim bent kun je dingen te ingewikkeld maken en dat gebeurt wel eens bij verkeersexamen.

Het gebeurt bij het bloggen ook. Iedere keer dat ik een idee heb voor een stukje heeft vormt mijn hoofd zinnen, in het Engels. Want ooit blogde ik veel. Ik heb het gisteren eens teruggelezen op zoek naar een mooi voorbeeld van de heftigheid van het peutermoederschap. Ik las dingen die ik vergeten was. Teksten die ik prachtig vond, knutsels die ik maakte, dingen die ik bakte. Mijk improves was helemaal Marieke.

Toen ik overstapte in het Nederlands was het idee dat het ook een soort van port-folio kon worden. Dus ik ging er over nadenken en nog meer over nadenken en ik dacht zo veel dat ik stopte met schrijven. Ik veranderde de naam. Maar schrijven over mosterd maken, kringlopen en haken is op de een of andere manier in het Nederlands enger. Truttiger. Ik dacht dat het Engels een masker was om me achter te verschuilen, maar het was wel een bevrijdend masker (metafoor die mank loopt!).

Ik dacht er veel over na gisteren en vandaag en besloten dat alleen Engels voldoet in deze situatie. Ik was het niet aan het overdenken. I was seriously overthinking things..... I like to make stuff and I like to show it. 

Dus hierboven een stukje van de oogst van afgelopen herfst.. 

peuters (van een ander) zijn leuk!

Ik ben geen moeder van kleine kinderen meer. Ik ben moeder van al behoorlijk grote kinderen. Ik vond het een lastig label om achter me te laten want je kunt je er zo heerlijk achter verschuilen. Wie verwacht nou iets van de ouders van jonge kinderen? Niemand! Want ouders van jonge kinderen hebben het zwaar! Bovendien: ik ben dol op jonge kinderen, dreumessen, peuters en kleuters. Heerlijk!

Gelukkig vinden kinderen mij ook leuk, dus ondanks het voorspoedig opgroeien van mijn eigen fantastische kinderen kan ik toch mijn peuterfix nog wel vinden. 

Vanochtend bijvoorbeeld zou ik fietsles geven maar de cursisten kwamen niet op dagen. Omdat ik toch op het CJG was, maar even gebuurt. Kommetje heerlijke bulghursalade in de keuken gegeten en in de roze kamer eens even wat met peuters gespeeld. Voor de moeders was er een cursus dus ik kon me uitleven. Blokken gestappeld, op het hobbelpaard geholpen, laten zien hoe een bromtol werkt. "Ik kan heel snel slaan hè?" Complimentjes gegeven: "Je kan heel hard duwen op de bromtol".

Wat vind ik peuters leuk! En wat ben ik blij dat mijn kinderen groot zijn! Ik realiseerde me weer hoe zwaar het is om jonge kinderen te hebben toen de moeders mij uitvoerig gingen bedanken voor het spelen met hun kinderen.

Het verbaast me even. Je hebt zo'n leuk kind en dan weet ik het weer. Die van mij waren ook heel leuk. Maar ze sliepen zelden. Leven met peuters is zwaar en peuters zijn het leukst als je ze na een uurtje weer aan hun moeder terug kan geven!

Gelukkig mag ik morgen weer 2 uurtjes!

Routine als muze...

Ik heb routine nodige. Gewone ordinaire dagelijkse sleur. Hoe graag ik ook grootst en meeslepend zou willen leven, het zit niet in me. Ik functioneer niet zonder routine. Afgelopen winter mocht ik een poosje mijn oude baan als eindredacteur oppakken, het ging me eigenlijk vrij moeiteloos af. De routines thuis moesten even op de schop maar de routines op het werk zaten nog zo diep in mijn systeem dat ik de overgang redelijk soepel maakte. Tot het moment dat een geheel onverwachte verandering van drukker er voor zorgde dat ik een blad in een ander format met een ander systeem bij een andere drukker moest maken. Heel leuk, heel spannend en het ging heel goed maar het kostte bakken met tijd. Tijd om het werk te doen, dat is logisch èn declareerbaar maar ook uren en uren waarin ik als een kip zonder kop op zoek was naar sleutels, portemonnee, kinderen, tassen. Uren waarin ik lijstjes moest maken waarop stond dat ik moest eten en de hond uit moest. Uren waarin ik dagelijks door de supermarkt moest sjezen voor boodschappen

Het was een wijze les. Ik wist al dat het etiket van creatieve chaoot dat ik vroeger achteloos maar stiekem trots op mezelf plakte niet klopte, maar dit drukte me weer met de neus op de feiten. Ik presteer beter als er een basisstructuur is.

Nu mijn tijdelijke uitstapje naar de arbeidsmarkt weer even stil ligt en ik mijn dagen weer meer vul met vrijwilligerswerk en huishouden moest ik  er aan denken. Iedereen met meer tijd zal het herkennen Als je niet uit kijkt doe je minder dan je wil. Voor het huishouden heb ik daarom een redelijk strikte routine ingebouwd waardoor je, als ik me er aan

Maar eigenlijk wil ik meer schrijven. En doe ik dat dan niet.. en dus staat het vanaf vandaag tussen mijn dagelijkse routine.

houd, nu onverwacht onze badkamer kan opstappen.

Ik hoop dat het gaat werken. Maar mocht ik nu een tijd lang inderdaad dagelijks schrijven en dan even niet: wil je dan alsjeblieft niet zomaar mijn badkamerdeur open doen?

Marieke 

P.S. Ingelogd om  deze log ook te plaatsen ontdek ik dat mijn vorige blog (precies 1 invalbaan geleden) ook over routines ging. Ach ik ben in ieder geval consistent..