En weer een vakantiecolumn. Ik
maakte namelijk afgelopen week een van de beste reizen van mijn
leven. Objectief gezien stelde het misschien niet zo veel voor. Ik
vloog een nachtje naar Londen heen en weer. Subjectief gezien was het
een Big Deal. Ik ging namelijk helemaal alleen. Van te voren ontdekte
ik dat dit bij anderen een van twee reacties oproept. “Wow, dat wil
ik ook” of “Wilde er niemand met je
mee?”
Ik had alleen op vakantie al lang heel
hoog staan op mijn lijst van dingen die ik ooit wil doen (samen met
onder andere vis leren fileren en een keer een preken in de kerk) en
deze keer viel alles samen. Op een avond waarop ik veel te laat naar
bed ging (omdat eindelijk zelfs de cavia gestopt was met zeuren en ik
genoot van de stilte) zag ik op twitter dat Brene Brown naar the
School of Life in Londen kwam (Londen is mijn stad, Brene Brown is
een van mijn helden en the School of Life fascineert me in hoge
mate). Dus ik ging alleen op reis en het was nog beter dan ik
verwacht had.
Nu moet ik echt op mijn lip bijten om u niet te gaan vertellen wat ik allemaal deed of naliet. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik de perfecte Londentrip had samengesteld.
Nu moet ik echt op mijn lip bijten om u niet te gaan vertellen wat ik allemaal deed of naliet. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik de perfecte Londentrip had samengesteld.
Maar het punt is, dat is niet zo. Het
is mijn meest perfecte trip en dat
maakt alleen reizen zo fantastisch. Je doet waar jij behoefte aan
hebt en dat voedt de ziel op een spectaculaire manier. Ik zag kunst
die me veranderde, ik sprak met mensen die een leven leiden dat
totaal verschillend is van het mijne en met wie ik toch even echt
contact had. Ik wandelde uren door een ander leven. 's Avonds stond
ik in de meest Engelse rij ooit. (500 mensen op de stoep met een
glaasje witte wijn in de hand) en toen ik eenmaal binnen was deed ik
mee aan de ademhalingsoefeningen van de Choir with No Name een Engels
koor van dak- en thuislozen (Wie mij een beetje kent, kan
waarschijnlijk wel raden dat dit ook een Big Deal was). We zongen There is something inside so strong en dat
paste naadloos in mijn trip.
Dat was het doel van alleen reizen. Het
doel van even een stapje uit mijn dagelijkse leven.
Even mijn kern voelen en voeden. Heel
diep de hele wereld inademen en me onderdeel voelen van een groter
geheel dan mijn gezin. Wat je soms vindt in een dienst of in een
museum. Soms moeiteloos, soms moet je er voor werken. En je hoeft er
natuurlijk niet voor naar Londen. (Al zou ik dat, als het kan zeker
aanbevelen) maar je kunt er ook een uurtje even uitstappen en in de
zomer is het zo veel makkelijker. Ga een uurtje Helmantel kijken in
de Martini. Kijk kunst in de Der Aa-kerk, ga naar Het Groninger
Museum. Doe je dagelijkse boodschappen eens in de Aziatische
supermarkt aan de Korreweg. Doe een stadswandeling in je eigen stad.
Koop een andere krant dan je gewend ben. Zet de televisie een dagje
uit en ga tekenen (juist als je denkt dat je dat niet kunt. Zoek een
orgelconcert in de agenda van dit blad en luister. Of als je echt de
deur niet uit wil. Google Brene Brown en luister naar haar TEDtalk
(of luister naar zo maar een TEDtalk). Voedt je ziel, het leven wordt
er beter van!
Deze column verscheen eerder in Kerk in
Stad nr 14 die verscheen op 12 juli 2013
