Halverwege....

Vandaag zijn we halverwege. Mijn zoon is negen. Vandaag ben ik negen jaar moeder. Vanavond om elf over zes om precies te zijn. Nu negen jaar geleden was ik nog gewoon zwanger. Ik was er klaar mee, ik was al meer dan 42 weken zwanger en ik had wel zin in dat moederschap. Het baby'tje dat je hier ziet ,is zo gegroeid. Hij is grappig, slim, nog heerlijk speels, vrolijk als hij niet verdrietig is, 1 meter 41 lang, schoenmaat 39. Als ik terug kijk zie ik niet alleen hoe hij gegroeid is, maar vooral ook hoe ik gegroeid ben. Hoe ik mee moest groeien. Hoe ik kanten van mezelf diep in de ogen moest kijken, omdat ik ze ook bij hem zag. Hallo, faalangst! Hoe ik vrolijker werd, meer kind, nu er een kind was om het voor te doen. Hoe ik leerde wat ik los moet laten en wat vast moet houden.

Sommige dingen heeft hij niet van mij en ook daar geniet ik van. Op zijn rapport staat al jaren: heeft een prachtige zangstem. Dat heeft hij niet van mij. Ik brom. Het is er in geramd op school vroeger. Dus ik hield mijn mond. En toen kwam hij en moest ik zingen. Bij het slapen gaan, als hij voor me op de fiets zat. We zingen nog samen. Met zijn zus mag ik nog ons boodschappenlijstje zingen in de supermarkt zodat we het niet vergeten. Schoonmaakazijn èn een afwaskwast, brood en pindakaas!

Hij vindt het niet leuk meer. Mà-am, niet doen. Je voelt de pubertijd op de loer liggen! Maar ik stop niet. Punt 1 is het mijn taak om te zorgen dat hij zich af en toe een beetje schaamt. Punt 2: Ik ben veel te trots dàt ik zing in een supermarkt, ik stop niet meer!

Ik kijk uit naar de volgende negen jaar. Dan zit het er officieel op. (maak je geen zorgen, ik weet dat moederen niet stopt. Ik ben bijna 36 en ik heb een moeder.) Dan is hij meerderjarig. Ik ben zo benieuwd wat hem brengt en wat mij!

Marieke

P.S. Het verhaal bij de foto staat hier!

P.S.  2 Ik ben al heel lang iemands moeder. Wedden dat dat ziekenhuis geen polaroidcamera meer heeft. Oh en dat ziekenhuis is zelf ook al lang verhuisd....