Bloemetjesvest

Ik heb zojuist de online voorpagina van Elle bekeken. Het gaat over de Viktor en Rolf bugaboo en celebtwitpics. Even ter verduidelijking: Een bugaboo is een kinderwagen, Viktor en Rolf zijn modeontwerpers en celebtwitpics zijn foto's die beroemdheden op twitter hebben gezet.

Verder komt aan bod: het beste beachhair (haar voor naar het strand) en de ultieme boxclutch (dat is een tas in de vorm van een brillenkoker zonder handvat of schouderband zodat je hem vast moet houden).

Het boeit me werkelijk niet en dat is spijtig, want blijkbaar is dit info die mij zou helpen het glazen plafond te breken. Hoofdredactrice Cécile Narinx van Elle kreeg twee weken geleden van de Volkskrant alle gelegenheid om in de beste traditie van de vrouw en van de Volkskrant eens even flink uit te halen naar andere vrouwen.

Vrouwen die van gezellige spulletjes houden. Spullen met roze bloemetjes erop en theepotten met vrolijke tekeningen. Infantiele spullen aldus Narinx.

Ik had dit hele pamflet gemist als de redactie van Trouw er niet op prachtig ironische wijze aandacht aan gegeven had dit weekend.

Trouw herhaalt in haar korte berichten een vermaning dat we echt het Flow vakantieschrijfboek niet mogen kopen van de Volkskrant. Omdat: “we hier niet verder komen met dat glazen plafond als vrouwen weigeren volwassen te worden.” En dan verderop in hetzelfde Trouwmagazine een spread over een barbecue voor binnen met als kop:”Goed nieuws voor mannen: er zit een knopje aan”.

En in een hoekje een stukje over een kraanopzetstuk waarmee je een straal water omhoog kan laten spuiten. “Officieel is het om water te kunnen drinken, maar alle kinderen en hun vaders weten beter. Een man blijft altijd een kind.”

Dus zo staat het er voor met het feminisme. Als ik een bloemetjesslinger aan mijn fiets hang, een paar cupcakes bak of een agenda heb met een vogeltje erop, dan kan ik niet intelligent zijn omdat ik weiger op te groeien. Maar als ik een man ben dan kan ik blijmoedig 's ochtends een miljoenendeal sluiten en 's middags met een barbecue een waterfontein of een raceauto gaan spelen en niemand vindt dat gek.

Mannen nemen spelen serieus en vrouwen beginnen dat eindelijk ook te leren. Narinx speelt zo serieus dat ze vergeet dat ze speelt. De auteur van het boek “Geluk is een jurk” besteedt serieus geld aan dingen die er niet toe doen. Viktor en Rolf's bugaboo kost 700 euro meer dan een gewone en de goedkoopste boxclutch in Elle meer dan 200 euro. Narinx, verantwoordelijk voor deze redactionele keuzes, zegt in de Volkskrant dat we smaakvolle ambachtelijke dingen moeten kopen en zo blijkt haar feministische sneer gewoon een staaltje ouderwetse klassenstrijd. Spelen mag alleen voor vrouwen die geld genoeg hebben. Een theepot van Blond is infantiel, een clutch van Dolce en Gabbana is te cute. En als we dan toch bij Dolce en Gabanna zijn kunnen we meteen de nieuwe miniatuurversie van hun aanschaffen voor dochter (. Veel volwassener dan cupcakes bakken met mama of waterspuiten met pap, toch?

De vrolijke bloemetjesslinger aan menig damesfiets doet Narinx zich afvragen of we hiervoor onze bh verbrand hebben. Dat lijkt me wel. Als ik na 100 jaar feminisme nog door vrouwen op de vingers getikt word, als ik de verkeerde theepot op tafel heb staan dan hebben we nog een lange weg te gaan. Aan de andere kant, wat weet ik nu van het leven? Ik type dit in een roze bloemetjesvest, gekocht in de uitverkoop.

Deze column verscheen eerder op 22 juni 2012 in Kerk in Stad