Take that, Jet

Het is duidelijk dat ik geen èchte journalist meer ben. Ik ga namelijk over Jet Bussemaker schrijven en de waan van de dag is al 38 rellen verder. Ik kon niet eerder over Jet Bussemaker schrijven omdat Jet mij terug naar mijn aanrecht gestuurd had. En ik ben gegaan.

Ik geloof dat ik daar zelf nog het meest geschokt door ben. Ik weet dat politici de neiging hebben om domme dingen te zeggen over dingen waar ze geen invloed op hebben omdat dat blijkbaar makkelijker is dan intelligente beslissingen nemen over dingen waar je wel invloed op hebt. In het verleden reageerde ik daar vaak op de dag zelf nog op. Zie hier bijvoorbeeld de onzin die de vorige minister van onderwijs uitkraamde.

En toch werd ik enorm geraakt toen mevrouw Bussemaker zei dat ik me moest schamen voor het feit dat ik op dit moment bijzonder weinig werk. Of eigenlijk vooral door de reacties daarop. Want ineens was iedereen het ermee eens en vertelde het aan mij. Blijkbaar lijk ik zo weinig op een op de zak van haar man terende vrouw dat ik vanzelf had moeten begrijpen dat het niet over mij ging maar over andere luxepoppetjes. Zelfs mijn krant zei dat het natuurlijk wel waar was dat ik mijn waarde moest bijdragen aan de maatschappij. Dus als vrijwillige gastvrouw in het CJG draag ik niets van waarde bij, wanneer ik allochtone vrouwen fietsles geef niet en het is ook beetje sneu om je kinderen zelf van school te willen halen. Nu vind ik zelf die dingen waardevol en houden manlief en ik het al 23 jaar samen uit en heeft mevr. Busssemaker niets te maken met hoe wij het hier thuis geregeld hebben. Ik wil me helemaal niet verdedigen want de aanval is de beste verdediging. En ik ben goed in de persoonlijke aanval, maar ik wil dat niet. Dus moest ik op mijn vingers zitten toen iemand op een een online forum zei dat zij ook altijd vier dagen gewerkt had en dan moest je gewoon goeie afspraken maken en een ouder op ouder af schema hanteren en ze was er zo blij mee na de scheiding... Het is zo makkelijk om te typen dat als je wat vaker thuis geweest was, je misschien niet gescheiden was. Het is makkelijk en fout. Ik kan namelijk net zo min oordelen over haar situatie als zij dat kan over de mijne.

Dus ik heb ook niet gewezen op het feit dat 80 % van de werkende ouders bij ons op het schoolplein teert op de tijd van hun ouders. Ik heb alleen in mezelf gegrinnikt toen een vooraanstaand journaliste tweette dat ze het probleem van werkende ouders niet zag want kinderen zaten toch de hele dag op school. En ik heb zelfs mijn mond gehouden toen ik, voor vrijwilligerswerk op bezoek was bij een ambtenaar van de gemeente die me met droge ogen vertelde dat hij in Groningen eigenlijk helemaal de weg niet wist en de wijken niet kende want hij woonde tenslotte in Friesland. Hij draagt iets van waarde bij omdat iemand hem betaald? Mij lijkt het eerlijk gezegd teren op de zak van de overheid en dus op ons aller zak. (Oeps nu schrijf ik het toch maar toen heb ik, met moeite, mijn mond gehouden, echt waar).

Ik ben lamgeslagen in een hoekje van mijn moestuin mijn wonden gaan likken. En heb me afgevraagd waarom dit nu zo zeer doet. En de reden is natuurlijk dat ik niet helemaal tevreden ben momenteel. Ik wil weer meer meedraaien en zou best graag weer een betaalde baan willen. En die vind ik even niet. Mijn eigen stomme rotschuld volgens mevrouw Bussemaker en misschien heeft ze daar wel gelijk in. Maar wie is zij dat ze daar iets van moet vinden? Als ik nu een baan onder mijn niveau aanneem vanwege het risico dat ik in een echtscheiding beland, neem ik een baan aan die anders vermoedelijk vervuld zou kunnen worden door iemand die op zijn eigen niveau werkt en nu misschien wel al een uitkering heeft. Zou dat nu een betere bijdrage leveren aan de wereld dan vrijwillige klussen doen waar mijn persoonlijkheid en mijn talent wel tot zijn recht komen? Ik heb besloten om in de tijd dat ik nu thuis ben te proberen juist zo veel mogelijk bij te dragen aan de maatschappij en te blijven groeien en ontwikkelen en ik haalde juist uit mijn vrijwillige bijdrage aan die maatschappij veel voldoening en de broodnodige eigenwaarde. En toen zei de minister dat ik me moest schamen en dat deed ik.

Tot ik me herinnerde dat ik juist in het persoonlijke groeiplan heel veel tijd genomen om te leren over schaamte en dat als Minister Bussemaker een half uurtje van haar tijd besteed had aan het zien van deze Tedtalk, ze geweten had dat je nooit iemands gedrag kan veranderen door hem te beschamen. En vervolgens heb ik mijn hoofd geheven en mijzelf een schouderklopje gegeven omdat mevrouw Braafhart los het plein rondfietst. Take that, Jet!