November ondertussen. Wintertijd ook nog en ik moet er nog steeds voor werken. Voor een beetje licht, lucht en blijheid. Ik vind het zo makkelijk om alles op zijn somberst te zien en met een beetje mist tussen mij en de rest van de wereld is de neiging om mezelf als een egeltje op te rollen en in maart wakker te worden vrij groot. (Vorige week zag ik een egeltje in de berm liggen. Opgekruld maar op zijn rug met zijn buik en gezichtje zichtbaar. Steenkoud en morsdood. Verloren van een auto, denk ik. Nu iedere keer als mijn winterslaapdromen bovenkomen zie ik dat dode egeltje. Dat doet mijn hoofd in november).
Maar met lichtlamp, zelfreflectie en vitamine D-tabletjes kan ik wel vrij goed bedenken wat ik aan het doen ben. Dus kies ik regelmatig tegen mijn instincten in voor het vrolijkere perspectief. Vorige week maandag maakte ik wat foto's van mijn ochtend en toen ik terugkeek zag ik ineens dat ik dit principe mooi geïllustreerd had:
Maandag begon ik de dag met een lekke band (en een vieze vloer omdat ik de vorige dag die klote band ook al geplakt had met b-merk solutie). Vervolgens goot het van de regen toen ik met de hond liep en was ik zeiknat. Allemaal waar...........
Maar
deze foto's zijn van dezelfde ochtend. Maar dat moet ik natuurlijk wel willen zien.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten