Ik ben een boekje over Benedictijns richtlijnen voor het leven aan het lezen en kwam daar dit bericht tegen. Stabilitas, de kunst van het niet weglopen van degenen en hetgeen waaraan je je verbonden hebt.
Volhouden dus. In de periode waarin ik niet dagelijks op dit blog schreef, vierde ik mijn derde trouwdag wat in mijn geval betekent dat ik al 12 jaar getrouwd ben met de man die ik al 21 jaar liefheb. Ik kan het dus wel, niet weglopen van waaraan ik me verbonden heb. Het lukt me gewoon niet bij alles. In mijn geval zal stabilitas bij het bloggen waarschijnlijk betekenen dat ik zo af en toe weer opnieuw moet beginnen.
Waarom ik niet schreef? Er gebeurde te veel. Dingen die niet blogbaar waren. Dingen waar we weinig controle over hadden en dingen die tijd en aandacht vroegen. En gingen er dingen goed (ik en bovengenoemde man waren een heel weekend zonder kinderen in Amsterdam!) dan wilde ik daar hier en nu van genieten.
Overigens in Amsterdam liep ik over het Waterlooplein en vroeg me af of ik misschien ergens de afgelopen 20 jaar te oud geworden was voor Dr. Martens. Ik besloot van wel.
Vanochtend zat ik na drie kwartier wachtten met een te jonge dokter in een te klein kamertje omdat 15 weken nadat ik het laatste treetje van de trap mistte, nog steeds niet pijnloos loop. De dokter maakte zich zorgen en was niet blij met mijn schoenen. Te zacht en te flexibel. Ik moet over twee maanden terugkomen, veel minder lopen en dagelijks werklaarzen aan.
Ik heb groene besteld. Dat is mijn lievelingskleur. Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten