Op 16 juni 2002 vierde mijn lief zijn
eerste vaderdag. In het ziekenhuis op de afdeling neonatologie. Onze
reus deed het nog niet goed. Zelf hadden we die vaderdag pas in de
gaten toen we een prachtig voetafdrukje in zoons wiegje ontwaarde.
Zijn afdruk was ongeveer 2 keer zo groot als die van alle premature
kindjes om ons heen. Man keek in dat wiegje pakte dat kaartje en
draaide zijn gezicht naar de muur om in stilte wat tranen te laten.
Net als alle vaders om hem heen. De jaren daarna was vaderdag een
heel stuk normaler. We vieren dat met ontbijt, een praktisch cadeau
gekocht door moeder (dit jaar een nieuwe fietstas omdat de oude stuk
was) en zelfgemaakte knutsels. Meestal doet dochter ook nog even een
optreden.
Nou krijgen wij veel knutsels. De
kinderen houden van knutselen en van ons en dat resulteert in veel
mooie werken. Zoon begint er uit te groeien maar ontwikkelt de gave
echt mooie gemeende complimenten te geven en dat is ook leuk. En
ontbijten dat kunnen we ook best zo maar doen.
Kortom vaderdag hoeft eigenlijk voor
ons niet zo. Wij genieten elke dag van onze kinderen.
En juist daarom vieren we het. Want
vaderdag niet zo belangrijk vinden is een luxe die je je kan
veroorloven als je praktiserend vader bent en je ouders nog leven.
Vaderdag is een heel stuk lastiger als
het leven niet zo gaat als je het gewild zou hebben. In mijn eigen
leven zie ik mensen die ziekenhuis in en uit lopen om vader te
worden, mensen wiens kind overleden is, kinderen wiens vader
overleden is en die nu op school fijn mee moeten knutselen. Kinderen
wiens vader niet geïnteresseerd is in vaderschap. Vaders die hun
kinderen niet zien. Mensen met een kinderwens en zonder partner.
Mensen met een kinderwens en een partner zonder kinderwens. Mensen
die zeker weten dat dit de laatste vaderdag van hun vader is. Mensen
die ieder jaar hun vader weer missen.
En dan zou ik tegen die mensen moeten
zeggen. Nee joh wij vieren vaderdag niet, want wij vinden dat
commerciële onzin? Het is commerciële onzin, maar niet mee kunnen
doen aan commerciële onzin doet ook zeer. Sterker nog het verdriet
dat deze dag ieder jaar weer veroorzaakt, weegt op geen enkele manier
op tegen de lol die ouders ervan hebben. Wij boffen iedere dag!
Dus wij vierden vaderdag met door de
kinderen gerolde croissantjes uit een plofblik omdat het een dag is
die niet zou moeten bestaan, maar die je niet kunt negeren.
P.S. Mijn spellingchecker wil vaderdag
met een hoofdletter schrijven. Wij vieren het wel maar er zijn
natuurlijk grenzen....
1 opmerking:
Kunnen we er dan niet beter een mensendag van maken Gr. Ma
Een reactie posten