Ik vind van mezelf
dat ik best een dromer ben maar vanmiddag ontdekte ik weer dat ik
best met beide voeten op de grond sta èn dat ik dientengevolge ook
verwacht dat die grond zich normaal gedraagt. Meestal doet die dat
ook en dan soms even een paar seconden niet. Als je in h et noorden
woont tenminste. Nu we voor stadse begrippen vaak in Noord-Groningen
komen, was ik er al langere tijd van doordrongen dat aardbevingen
niet grappig zijn, sinds vanmiddag weet ik het zeker. Er is iets diep
verontrustend aan het geluid en de beweging van je huis in een
beving. Het van de ruit, het zwaaien van de lamp, het klotsen van het
water in het aquarium en je eigen lijf dat over bank heen en weer
schuift. Het hoort niet.
De adrenaline zakt
nu zo langzamerhand uit mijn lijf, maar ik ben nog niet toe aan
grappen ontdekte ik zojuist op facebook. Iets dat vrienden van buiten
de stad me al eerder verzekerd hadden. En Kamp moet ook nog even zijn
mond houden. Bevingen zijn een fact of life. Terrorisme en Ebola ook
maar daar maakt onze regering zich terecht zorgen over. Ga rustig
slapen, zegt Kamp. Er is geen reden om je zorgen te maken maar ik
heb net gevoeld hoe een beving van 2.8 op 3 meter diepte voelt en ik
heb besloten: die 5 die wil ik niet meemaken. Het is namelijk echt
niet grappig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten