Wortels

De tafel ligt vol kaartjes. Natuurfoto’s. De vraag is: welke spreekt me aan. Maar voor mij is dat, na een week van het meest afgrijselijke grijze nare weer, meer: welke niet? Groen, blaadjes, bloemen mijn ziel hongert er zo naar.  Maar daar zie ik hem. Boomwortels, dikke bemoste, bovengrondse wortels. Een beuk denk ik.

Die…

Waarom die? En dan hoor ik het mezelf zeggen. “Daar kom ik weg”. Een prachtige Groningse zin om uit te drukken dat ik een Veluws meisje ben. Identiteit is een complex probleem. En het zijn maar 180 kilometer tussen de plaats waar ik geboren en getogen ben en de plek waar ik echt volwassen werd. En toch, toen mijn niet in Groningen geboren rijinstructeur bij het zien van mooi ijs op het kanaal ‘kiek es’ zei, sprong mijn hart. Maar laatst zei ik, in Velp, laiverd tegen een oude vriend.

Mijn wortels liggen tussen de beukenwortels in de heuvels rondom de Emmapyramide. Ze groeien van de Posbank, langs de milkshakes van Kruudje door tot de uiterwaarden van de IJssel.

Ik kom daar weg en groeide hier. De takken van mijn boom reiken van Drenthe tot aan ’t Wad en omarmen onderweg ook mensen die hier niet weg komen.

Mensen die ontworteld zijn, verplant. Mensen die niet meer terug kunnen en soms niet weten of als ze terug kunnen, hun geliefden er nog zijn. 

Mensen die meer taal verliezen, dan ik me kan voorstellen. Ik fietst vandaag met een 17-jarige door de stad. Spannend want ze fietst pas een maand of 2. Links, rechts en stop, dat begrijpt ze. Ze is grappig, denk ik. En dol op taal, denk ik. Ze corrigeert mijn uitspraak van alle namen fanatiek en als ze aan het woord is, heeft ze iets sprankelends en hebben haar huisgenotes duidelijk plezier. Onze fietstocht is redelijk frustrerend. Zij praat graag en ik praat graag,  maar hoewel haar Nederlands veel beter is dan mijn Tigrinya zijn we nog niet toe aan een gesprek.

Ik denk aan de ochtend, aan de heimwee die ik toch even voelde bij het zien van die knoestige wortels. En dan kijk ik naar dat meisje. Dat dappere meisje dat gewoon op die fiets klimt en giert van het lachen als ze er afvalt. Het maakt me trots dat ik haar een beetje help om wat worteltjes in de Hollandse klei te zetten.   

Wortels doen er toe. Ze voorkomen dat je omwaait………