Bijen

Ik had u een column over bijenhouden beloofd. Ik houd namelijk sinds een half jaartje bijen. Of, de bijen houden mij. Ze weten er een hoop meer van dan ik, maar tolereren mijn pogingen te helpen tot nu toe goed. Ik geniet ontzettend van mijn nieuwe hobby. Als ik het deksel van mijn bijenkast op til, dan kijk ik rechtstreeks een andere wereld in. Een heel georganiseerde, logische wereld die ontzettend lekker ruikt en waarin iedere bij weet wat haar te doen staat. Ik mis mijn bijen in de winter en ik wil u er heel graag over vertellen.

Maar kan ik in deze column, die 4 dagen voor de Tweede Kamerverkiezingen in uw brievenbus valt, over bijen praten? Moet ik het niet hebben over het feit dat we het misschien de komende jaren over premier Wilders hebben? Er zijn raardere dingen gebeurd, tenslotte. Er zit een multimiljardair in het Witte Huis, die zegt voor de gewone man op te komen, maar ondertussen babbelt met Poetin. Het lijkt me, dat wij dan rekening met een PVV-regering moeten houden.

Dat maakt me bang en geeft me heimwee naar mijn bijenkast. Als ik de kast opendoe, dan ben ik hier en nu. Kap, op handschoenen aan. Kijken, langzaam bewegen, tellen, beslissen, denken: Is er broed, is er voer, leeft mijn koningin nog? Is dat een bij in mijn kap? Ze zoemen om mijn hoofd en de geur van zomer dampt uit de kast omhoog. Als ik imker, zijn de verkiezingen ver weg. Maar als u dit leest, zijn ze heel dichtbij.

Dus kan ik over bijen praten? Dat denk ik wel. Ziet u, ik ben dol op mijn bijen maar bijen zijn geen mensen. Bijen zijn bijen en bijen stemmen niet. Dat is ook nergens voor nodig, want een bij wil niks. Een bij doet wat nodig is voor het volk.  Bijen zijn een superorganisme waarin de koningin aan het hoofd staat. De kast is van hen. Geen twijfel over mogelijk. Zo af en toe probeert er een wesp mijn kast in te dringen en dat overleeft hij maar heel even. Bijen nemen geen beslissingen. Ze doen wat ze te doen staat. Dat is geen keus, dat is biologie. Sterft de koningin zonder dat er broed in de kast is (en er dus een kans is een nieuwe koningin uit te broeden) stopt het volk met werken en sterven ze.

Soms, als ik Geert hoor praten over het Nederlandse Volk, dan vermoed ik dat hij denkt dat we bijen zijn. Dat we allemaal hetzelfde willen, allemaal hetzelfde belang hebben en dat we er alleen samen toe doen. Dat is niet zo. Hoeveel ik ook van bijen houd, ik houd nog meer van mensen. Omdat  iedereen ertoe doet. Alle mensen tellen. Iedereen neemt zijn eigen beslissing. Iedereen wil wat anders. Een volk is geen superorganisme, ook niet en misschien wel juist niet, onder een sterke leider. Een mens is een superindividuele diersoort. En we doen er allemaal toe. Je kunt duizend keer zeggen dat het land van ons is Geert, maar de realiteit is: Voor mensen is er niet een automatisch eenduidig ons. Als het land van mij is, dan wil ik wel vluchtelingen bijvoorbeeld! Als je een volk wil dat de nieuwkomers eruit vecht en onderling altijd solidair is dan zou ik het torentje laten voor wat het is en een basiscursus bijen houden gaan volgen. Bij worden, heeft niet zo veel zin. Een man in de kast is goed voor de seks en legt daarna het loodje. Daar valt niet over te onderhandelen. Zo gaat dat in een totalitair regime.

Deze column verscheen op zaterdag 11 maart in Kerk in Stad nummer 5, jaargang 18.