Oogsten, da’s hard werken!

Ik houd van analogieën, metaforen, fabels, parabels en gelijkenissen. Ik houd van kleine, simpele verhaaltjes die je kunt gebruiken om woorden te geven aan lastige, complexe verhalen. Verhalen die je nog niet goed kunt vertellen, omdat je ze nog niet uitgeleefd hebt. Ze maken het soms net wat eenvoudiger om te zien wat je wilt doen. Om te zien wat je probleem nu echt is.

Dus toen ik zo’n anderhalf jaar geleden besloot dat ik wat moest veranderen in hoe ik leefde, ging ik op zoek naar zo’n verhaaltje. Naar een simpel zinnetje om aan te geven wat ik wilde.

Ik wil weer bloeien zei ik. Veel helderder dan het vage: Er moet iets anders in mijn leven maar wat?- gevoel waar het uit voort kwam. Ik bedoel, nu hoefde ik alleen maar uit te zoeken waar ik van ga bloeien. Dus dat deed ik. Ik probeerde dingen, deed eens dapper, deed eens raar. En langzaam maar zeker dacht ik: Hè ik bloei? Ik herontdekte mezelf als best ok. Ik herinnerde me dat ik schreef. En ik dacht: wat nu? 

Het mooie van metaforen is dat, als je eenmaal een goede te pakken hebt, je zo door kan pakken. Wat komt erna bloeien? Vruchtdragen! Ik schreef en ik verdiende weer met schrijven. Ik kreeg mooie ideeën en dacht: Kijk daar zijn de vruchten. 

Dus nu moet ik oogsten.

En nu wordt het grappig want het is natuurlijk niet toevallig dat ik een groei en bloei metafoor pak. Er bloeit hier weleens wat en veel daarvan zet vrucht en we zitten hier midden in de oogst. Al weken. En oogsten, dat is keihard werken.  Ik slingerde honing, maakte pruimensaus, pruimenlikeur pruimenjam, gele kornoeljesaus, bramenjam, frambozenazijn en appelchutney. We plukten druiven voor de eerste lading druivensiroop van dit jaar en de eerste herfststorm donderde een lading appels uit de boom. Ik weckte mijn eerste appelmoes dus wat vroeg dit jaar èn wat laat op de avond. 

Ondertussen haalden we 50 kilo appels van de boom en 58 kilo stoofperen. Daar moet dus iets mee. We zetten een druiven- en een appelwijn op. Momenteel roer ik de most dagelijks en de weckketel pruttelt op de eerste stoofperen. Want als de aarde je overvloedig vruchten geeft, probeer je er iets mee te doen. De echt slechte appels waren dit jaar voor de composthoop. We hebben gave genoeg. Plukken en selecteren dus. Wat zijn nu de echt mooie vruchten? Welke moeten nu en welke kunnen liggen? Welke houd ik zelf en welke geef ik weg? Welke vruchten laat ik gisten, welke eet ik zo.

 Mijn rechterwijsvinger is gekleurd en eeltig van het peertjesschillen en het hele huis ruikt naar kerst. Oogsten is hard werken en het ontregelt de dagelijkse dingen behoorlijk.  Maar het is de moeite meer dan waard. Wat een goede waarschuwing is, nu ik ideeën ga oogsten.

Ik houd van gelijkenissen. Ik leer er altijd van. Zelfs als ik ze zelf verzin.